Bahar son demlerinde… Güneş, tüm sevecenliği ile en ücra hücremi renklendirmekle meşgul. Mahallemin en sevdiğim yerinde, sokağı köşeleyen kahvenin, üzeri sarmaşık ve asma ile örtülmüş sedirinde, içlerindeki huzuru masaya sermiş birkaç ihtiyarı dinliyorum büyük bir keyifle. Yanı başımdaki erik ağacının meyveleri karşımdaki ihtiyarın teni gibi sarardım, sararıyorum demekte.
Vücudumu geriye atarak ve tüm eklemlerin arasını olabildiğince açarak geriniyorum. Göğsüm güneşe siper; tertemiz bir hava dolduruyor ciğerlerimi. Taze meyve ve çiçek kokusu sarmalıyor dört bir yanımı. Arılar çiçeklerle oynaşıyor, çocuklar arılarla.. Ne garip dünya… Herkes bir şeylerin peşinde… Sigara jelatini ile arıyı yakalamayı başaran ufaklığın sevincine takılıyor gözlerim.
Arının son bulmakta olan hayatından almaya çalışıyorum dikkatimi. Semt pazarında bağıran esnafa, elindeki fileler ile kamburlaşmış insanlara akıyorum oturduğum yerden… Ne zor şey şu yaşamak işi…
Bir telaş kaplıyor bütün sokağı. Elindeki ağır torbalara rağmen orta yaşlarda bir kadın, olayları merakla izleyen bir başka kadını çekiştiriyor. Bir belanın içinden alelacele kaçmaya çalışırken, merakla geriye bükülmüş bakışlar ile koşar adım ilerliyorlar.
Sokağın tam ortasında buluyorum kendimi. Ne zaman kalktım, buraya ne zaman geldim; hiçbirinin ayırdında değilim. Etrafımdaki herkes tanıdık, mahallenin sakinleri… Silah seslerini duyduğumuzda bakışıyoruz birbirimize.
Bütün sesler susuyor… Vurulan tanıdık biri.. Bembeyaz gömleğinin sağ tarafında, tam karnında kıpkırmızı bir gül asılı. Kızıl bir dere gibi gülden aşağı süzülenlere bakıyorum inanmaz gözlerle..
Koşuyor, ardında kırmızı gül yaprakları bırakarak. Koşuyorum peşinden… Evler geçiyoruz beraber; o benden daha hızlı. Bir bahçeye giriyor. Bir anlık tereddütle saklanmaktan vazgeçip briket duvarın üzerinden atlıyor ve başka bir sokağa dalıyor. Hızı azalıyor; hızım azalıyor. Zorlukla aldığı nefesin gürültüsünü duyuyorum kulaklarımda. Bir körük gibi inip kalkıyor göğüs kafesim. O kadar yakınım O’na. Soramıyorum; nereye… Sürüklenircesine geçiyor sokakları. Bahçeleri aşıyor; tel örgüyü ustalıkla geçiyor; yokuşu tırmanıyor. Yoruluyorum, susuyorum, tüm takatim bacaklarımdan aşağı süzülüyor; ben bacaklarımı tel örgüden yukarı çekmeye çalışıyorum. O tepenin başında. Bir an dönüp bana bakıyor. Sanki nereye gideceğini biliyorum ya da gidebileceği çok fazla yeri olmadığını. Gülümsüyor bana. Güç veriyor gülümsemesi… Yola devam kararı alıyor bacaklarım.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta