Aslında susmayı öğreniyor insan.
Yüreği feryat ederken bile.
Gidenlerin ardından bakarken bile.
Ve yürürken bile bir tabutun ardından ağır ağır,
Ve ağlayan gözlerle.
Susmayı öğreniyor aslında insan!
Susmayı sayarken gözyaşlarını birer birer.
I
Hüznüm; süngülü yalnızlıklara itilmiş bir Dersim gecesi,
açlığım; bir deri bir kemik,
sabrım; altı aylık unutulmuşluğuyla bir Bahçesaray'lı
ve korkum; yollarına sinmiş bir çakal
ya gidenler evin yolunu bir daha bulamazsa Anerka!
Devamını Oku
Hüznüm; süngülü yalnızlıklara itilmiş bir Dersim gecesi,
açlığım; bir deri bir kemik,
sabrım; altı aylık unutulmuşluğuyla bir Bahçesaray'lı
ve korkum; yollarına sinmiş bir çakal
ya gidenler evin yolunu bir daha bulamazsa Anerka!
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta