S. Gidenlerin ardından Şiiri - Enver Ertürk

Her şey, herkes sıralı değil,
kimi geç kimi erken.
Dur, daha doyamadım derken,
gidiveren sevdiklerinin
yokluğuyla dertlenmelerin,
yıllar sürecek üzüntülerin.
Bazen ölüm..,Bazen söylenen
maksadını aşan bir söz ardından,
hayatından silinen kişiler ve zaman.
Sözler ağızdan çıktığında telafisi yok.
Kayıplar, düşünülmeyen kadar çok.

Öfke,
Ve öfkenle kurduğun,
sonrasında kendin tutulduğun ökse.
Sağlıklı düşününce,
keşke dedirten söylemler,
doğru ya da yanlış eylemler.
Pişmanlığın demir pençesi kalbine yerleşip,
mengene misali sıkıştırmaya başladığında..,
Aynaya baktığında,
kendini en acımasızından eleştirip
bakacak yer kararsızlığı ile
gözlerini kaçırdığında..,
En acısı geri dönüş olmadığını anlamanla..,
İçinde çöreklenen,
büyüdükçe büyüyen
dağlar misali hüznün..,
ve döktüğün gözyaşlarının,
daha da arttığını sezip, görüp,
yoldaşın olan üzüntünün..,
Dayanılmaz olduğunu anlayacaksın.
Sıklıkla yaptığın,
Ölüm gelse artık dileklerini..,
Misli ile tekrarlayacaksın.

Geride kalan gençliğin, azmin..,
Bitmeyecek sandığın enerji ve cevherin,
aklına geldikçe,
içini sızlatan,
gelecek günlerini yavanlaştıran..,
Belki de tümünü unutmak istediğin,
birer sayfa olacak yaşadıklarından.

Değişmeyecek tek yasa bu.
Doğmak, yaşamak,
Farkettirmeden gelen
kendine yakıştıramadığın..,
Ama kovup atamadığın,
Omuzlarına heyulâ gibi çöken yaşlılık.
Son deminde kaçınılmaz yalnızlık.