Gidenlerin Ardından Şiiri - Hannibal Lecter

gitti…
kapı kapanmadı bile ardınca,
sesini benden alıp sessizliği bıraktı geri.
odanın ortasında hâlâ onun gölgesi geziniyor,
ama kendisi yok...
yerine sönmeye direnen bir dal sigara var sadece.

dumanı ağır yükseliyor,
geçmişin küflenmiş hatıraları gibi
yavaş, karanlık, kırılgan.
sanki yıllar önce dokunduğu o eski akşamları
tek tek yüzüme çarpıyor.
her nefeste biraz daha çöker omuzlarıma
gitmelerin paslı ağırlığı.

bir dal sigara…
yanarken bana eski zamanları hatırlatıyor:
bir bankta üşüdüğümüz geceyi,
paltosunun cebine sakladığım ellerimi,
“hiç gitmem” diye fısıldayışını.
hatırlamak bile yoruyor artık,
çünkü kalan sadece kül tadında bir gerçek:
giden, geri dönmeyi hiç düşünmemiş.

duman gözlerimi yakarken
anlıyorum ki bazı ayrılıklar
insanı parçalayan bir veda değil;
yavaş yavaş içini oyan bir çürüme.
insan sigarasını değil,
kendi ömründen eksileni üflüyor havaya.

ve geriye
ne kalıyor biliyor musun?
ne bir söz, ne bir adım sesi…
yalnızca karanlığın içinde titreyen
tek bir dal sigara,
ve onun gri ateşinde saklanan
çok eski, çok yorgun bir hüzün.