Gidenlerin Ardından Şiiri - Mizgin Teker

zamanın
hiçbir acıyı alıp götürmediği bir vakit,
hüznün ve inceliğin
hastalık kabul edildiği bir çağ.

sevilmiyor keder çiçekleri.
kıvrılmış yakalarımıza,
sahte mutluluklar seçiyoruz ısrarla.

gidenler ne çabuk unutuluyor.
bilselerdi bunu, küserlerdi bizlere.
dönmek şansları olsaydı belki,
dönmek istemezlerdi
kırgınlıklarından.
yalnızlıklarından duvar örerlerdi kalplerine.

ölüm ne kadar basit,
insanları değil
rakamları görür gibi
ölenleri değil sanki,
bahçedeki çiçekleri sayar gibi...

durdum baktım ardından gidenlerin.
sadece durdum,
baktım...
gücüm yetmedi dahasına.

usul usul aktı zaman ardımdan.
önündeydim zamanın yetişemedim,
ne kadar da telaşlıydık ölmek için.

sarı bir tarla kargaların doluştuğu,
esip deli rüzgar katınca bizi o tarlaya
sürülür mü hemen bahar peşimizden?
acıtmaz mı ölümü,
hemen açan tomurcuklar?
vefa
neresinde saklıydı insanların?

çocuktum,
anlamadım...
uzattım ellerimi yangın yerine,
korkusuzca...
hatırlardı insanlar beni de,
gelirdi sular denizden taşar gibi...
hatırlamayı unutmuştu insanlar,
ne acı...

baktıkça kırılmış aynalara içimizden,
yansırdı gözlerimizden yalnızlığımız
yükselir göğe,
keserdi tüm bulutları...
bulutlar da ağlardı.
ıslanırdı toprak göğün kederiyle,
içindekilerle yaşlanırdı,
üstündekilerden incinerek...
mahcuptum toprağı incitmekten,
bu çağda yaşamaktan...
ve mağlup, her gün biraz daha...

korkuydum ben,
kendimin yakasından düşmeyen.
bir yankıydı sesim,
sadece kendime çarpar
susardı.

hasret bir sancı olduğunda,
teselliler fayda etmezdi,
kuruyup kuruyup yeniden yeşeren
çöl yalnızlığımıza...
o yalnızlık ki
daha hızlı yeşerirdi umuttan,
biz koşturdukça aynı telaşla...

durmaya hiç fırsatımız yoktu,
soluklanıp
tanıyamadık kendimizi.
oturup seyredemedik,
acı satırlarımızın
nasıl gökyüzünde birleştiğini.
ellerimizde mumlarla,
karanlıkta aradık birbirimizi.