/Gidenler geri dönmediler hiçbir zaman…
Dönmeyecekler de…/
Mahcup unutuşlardan öğrendim böyle ölesiye beklemeyi
İçimi sarsan ihtilalı
Sığ sulara dokunur gibi örtmeyi o meş’um gidişlerden…
Mücbir bir iskân işte benimkisi
Dönülür belki serin,
Servi yapraklarına dökülürken rüzgâr
Yoksa ömrüm sadık köpeği değil bu şehrin
Bu bekleyişlerin…
Kağnılar geçiyor gönlümün miladından
Yüzümü sürdüğüm toprak çölleşiyor,
Kavmim ve kadim unutuşlarım göçtü buralardan
Hatıralar yırtık atlaslar gibi tarifi bozuk
Kınından öfkeyle çekilmiş bir kılıç
Eğik bakmaların cellâdı
Kendimi kıldım secdeye topuğumdaki yarayla
Kendimizin sesinden giderek uzaklaşan
Vagonların gürültüsünde kayboluyor hayat dediğimiz şey,
Vardığımız yer geldiğimiz yer gibi olmuyor asla
Varılacak ne kaldıysa artık, sonu tufan gibi bir alt-üst oluş
/kimine dağ, nehir ve ağaçlar görünür yolculuk
Kimine sonsuz bir şarkı…/
Gidenler geri dönmediler hiçbir zaman…
Dönmeyecekler de…
Kayıt Tarihi : 9.4.2014 13:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Dönmeyecekler de…
Evet, gidişler ve dönüşler... Oysa geride kalanlar hep dönmeyi beklediler... Gözlerinden okundu ümitler... Kimse soramadı; niçin dönmediler? Sonunda son sözü söylediler... Hepsi bilinmez bir yerde öldüler!!! Tarihin tekerrürü, hep ağlatır insanı... Şimdi karşımda durur çürüyüp küflenmiş bir kağnı!
Tebrikler... 10 puan +ant. Sevgiyle...
Yüreğine emeğine sağlık....değerli çalışmanızı ve sizi içtenlikle kutlarım....Başarınız daim, kaleminiz tükenmez olsun....
Selam saygı sizedir ....
TÜM YORUMLAR (3)