Gidenin Ardından Şiiri - Levent Bulut 2

Sen son yolculuğuna yakındın,
Gidiyordun.
İkimiz de çaresizlikten ağladık,
Sen her şeye rağmen,
O kadar güçlüydün ki
Kimseye demedin,
Kimseye belli etmedin,
Bir bana ağladın...
Bense o kadar güçsüzdüm ki
Çekilip bir kenara,
Yalnız ağladım...

Gözler ağlamaz belki,
Soluk alışın ağlar,
Ellerin, tenin ağlar.
Göz yaşlarının damlaması,
Yürek atımlarından sezilir.
Yutkunamazlığın,
Düğümlenen boğazın, hançeren ağlar.
Sevdiğin, sevildiğin hisseder, anlar.
İstesen de saklayamazsın...

Demiş ya yazar;
"Başkasının acısını duyabiliyorsan insansın." *
Ya çaresizsem, neyim o zaman ben?
Sen uyurken ağladım,
Sen yanımda yokken ağladım,
Sen gidiyordun, durduramadım, ağladım,
Sen gidince ağladım,
Sensizlik, çaresizlikten de ağır geldi; ağladım...

Ah çaresizlik,
Tanımsız acı,
Ben kal desem de,
Sen kalmak istesen de,
Hatta hiç mi hiç gitmek istemesen de,
Olmazlık,
Bu elden gelmezlik,
Çaresizlik...

Belki de,
Sen varken,
Hele hele çok mutluyken ikimiz,
Gülerken gözlerimiz,
Hiç doğru olur muydu yazmak?
Ya zamanımızdan, mutluluğumuzdan,
Çalacaksa yazmak...

Sen gittin ya,
İşte ben o zaman başladım yazmaya.
"Biliyorum,
Sen benden gizli ağlıyorsun" dedin ya,
Şimdi yoksun,
Kimse söyleyemez artık bu sözü,
Şimdi aklıma geldikçe sen,
Ağlıyorum,
Hem de kimseden gizlemeden...

Hani demiş ya şair;
"Yazdım, yazmasam ağlayacaktım" **
Öyle olmuyor işte,
Yapamadım,
Hem yazdım hem ağladım.
Şimdi artık özgür gözyaşlarım,
İçinde seni bulduğum,
Her şarkıda, her şiirde, her resimde ağlıyorum.
Hem de alenen,
Çekinmeden, gizlemeden...

Bak yine düğümlendi boğazım...

20.11.2018, Ankara

* Lev Tolstoy
** Turgut Uyar