Sen giderken ben ardındaydım
Hiç bakmadın,ürpermedi bile için
Sen giderken ben yürüdüğün yoldum
Umursamadan topuklu ayakkabılarınla yakmıştın canımı
Durmadı yürek ardın sıra sen istemesende geliyordu
Tutamadım kaçırdım ruhumuda ardın sıra
Sen giderken ben senin en sevdiğin yerindeydim evimizin
Hiçbir zaman bilmediğin bir biblonun hüznüydüm
Göz yaşlarımla siler oldum sen gidince camları
Bir umut dedim,
Bir umut gelir geri
Gelmedin,gelmedin
Sen giderken ben senin en sevdiğin hırkandım sırtında
Adını bilemediğin bir sokağın köşesindeki lamba
Bavulunun hiç elinin değimediği bir parçası
Senin ta kendindim
ta kendi..
Kayıt Tarihi : 12.1.2009 22:21:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Adem Laçin Karameşe](https://www.antoloji.com/i/siir/2009/01/12/gidenin-ardindan-45.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!