Hâla uğruyorum tren garlarına yolum düştükçe. Düşmese de bir yolunu buluyor, düşürüyorum.
Bu gelenler kimlerin gideni? Kimlerin gözyaşları ıslatmıştır bu insanların omuzlarını? En son kimlerin gözlerindeki buğu değmiştir ki bakışlarına? Bu gelenler kimlerin gidenleri böyle?
Ya sen Firuze? Ya sen; benim gidenim.. Birinin geleni olabildinmi?
Sevinç nidalarıyla karşılanabildinmi gittiğin yerlerde? Bir yerlere gelişin bayram günü diye işaret edildimi birilerinin takviminde?Kimseyi uğurlamıyor, kimseyi beklemiyorum bu tren garında. Öylece, sadece izliyorum dakikalarca olan biteni. ‘Bir perona günde kaç hikaye sığar?’ diye hesap ediyor, ‘Bir yüreğe kaç acı sığarsa onun bilmem kaç misli kadar’ sonucuyla yetiniyorum. Aklım almıyor bunca acının şehirlerden taşmayışına, ben acımla hâla bir yerlere sığamamışken.
Bu insanlar nereye varır bilmem ama ben bir yere varamıyorum, Firuze. Bu hesaplar, bu sorularla ben bir yere varamıyorum. Kalan sıfatını giymemi seçip gittiğin o sabahtan beri ‘kal’ dediğin bu yerlerden kalkıp gidemiyorum. Dolayısıyla hep izledim gelinen-gidilen bu yerde birilerini.
Sözlerin son saniyelere kadar gitgide azaldığı, bakışların gitgide hüzne bulandığı nice vedaları izledim buradan. Hareket etmeye başlayan trene son saniye atlamayı hatırlayan gidenlerin ardından bir ‘Hoşça git’ de ben iliştirdim. Ne çok kalanın boğazındaki yumruğu boğazımda hissettim, saymadım. Öylece kalakaldılar her biri.
Her ‘Hoşça kal’ diyenin ardından oyle hoşça kalınsaydı böylesine hüzün kokabilirmiydi ki bu peronlar?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta