Gidene Kal Diyemem Şiiri - Menekşe Gülay

Yüreğimde bir coşku, bahar geldi diye mi,
Su oldum akıyorum sana, toprağa gibi,
Baharları sen açtırdın ben de sevdiğim,
Çılgın rüzgarlar kabimle bütünleşti şimdi.
Yıldızlara sundum aşkımı, kabul etti.
Sen nezaman farkına varacaksın ki.

Anlaşılmaz bir duygu, yüreğimi kaplayan,
Serseri bir mayın gibi, hep taarruzda,
Baharla mücadelede ki gönlümse aşkınla,
Otursak ağaçların altında yansak bu sevdaya,
Ellerimiz kilitlense salkım söğütlerin yanında,
Dudaklarımda ki buse, hep hasret sana.

Papatyalar, menekşeler can buldu baharda,
Toprak da binbir renk çiçek, seni hatırlatmakta,
Sen canımdın canımdan bir parçaydın oysa,
Araya ayrılık girdi Avrupa Asya arasına,
Araya ayrılık girdi yaktı beni hunharca,
Yandım gülüm yandım bu nasıl aşksa.

Sen unuttun aşkı, sevgiyi, anılarımızı belli,
Ben sevmişim, ben yanmışım umurundamı ki,
Olsun bende ki aşk bitmez sığar dizelere,
Sense kaybettiğine yan farkında olmasan bile,
Elbet bir gün sen de ağlarsın benim gibi,
Yandığında geri gelmem bunu bilesin sevgili,

Arkandan zambaklar, sümbüller soldu canım,
Hasret güneş oldu öyle yaktı ki içimi,
Sen umursamadın bu aşkı yanmadın ben gibi,
Yine de canın sağolsun sana kıyamam ki,
Sevmiştim seni, yine de kırıntısı içimde,
Gidene kal diyemem sevgin hep ben de.