Gidene Şiiri - Atilla Özişitmez

Bembeyaz bir kar yağdı dün akşam üstü
simsiyah yarınlarımın üzerine,
ışıklar karanlığa boğdu, tüm kenti
şimşekler beynimde çaktı,
ve zamansız gidişin, umutlarımı öksüz bıraktı.
hiçbir şey düşleyemez oldum şimdilerde
savrulup gittim kar tanelerine inat,
kitaplarım eskidi raflarda
tek sayfasını bile okuyamadım senden sonra,
gömleklerim eskidi, yüzüm eskidi,
ömrümü, sadece bitirmek için harcadım,
ardından, bıraktığın yerde,
bıraktığın gibi kaldım.
Çiçekler aldım hafta sonları sana,
kan kırmızı yediveren gülleri
dudaklarını hatırladım,
ve doğum günlerini kutladım, senden habersiz,
bazen de gözlerini getirip aklıma, ağladım,
göz yaşlarımla söndürdüm içimdeki yangınları,
çocuksu bakışlarını hatırladım,
caddelere çıktım akşamüstleri,
gemilere el sallayıp, selam gönderdim sana,
şarkılar dinledim ayrılığa dair,
ve sadece, zorunda olduğum için yaşadım.
Erken kalktım sabahları
o çok sevdiğin çiçekleri suladım,
bir sabah rüzgarı yüzüme çarpıp geçti
bir daha olmayacağını hatırladım
dişlerimi sıktım, yüreğim burkuldu, ağladım.
Geceleri üşüdüm bir başıma, yalnız kaldım,
kızarsın belki diye,
üzerime bir battaniye aldım,
senin sıcaklığını vermese de, idare etti işte.
Hiç değişmedi akşamlarımın ezikliği
uzaklarda yanan, evlerin sarı ışıklarını gördükçe,
boğdu beni, karanlık odamın renksiz duvarları,
kendimi sokaklara attım,
gezdiğimiz tüm caddeleri, bir bir dolaştım
yorgun adımlarımla,
bir tek pazarların önünden geçemedim
seni hatırlattığı için satıcıların sesleri.
Hiç bir eşyana kıyamadım
dokundurtmadım hiç bir yabancı eli,
her şey bıraktığın gibi kaldı
tüm anılar gittiğin gün gibi, yerli yerinde,
ve sen hep aynı yaşta kaldın, hiç yaşlanmadın,
bir ben eskidim kendi gönlümde,
hani hep gitmek isterdin
işte şimdi ordasın, doğduğun kentte,
bir başka boyutta buluşuncaya dek,
rahat uyu güzelim, yeni evinde...