Giden Sevgili Değildi Babamdı

O gün ellerim yere düştü
Beni babam terk etti
Yusuf ’un düştüğü kuyuya düştüm ben
Nasıl bir boşluk yarattı yalnızlık
Kimse yoktu yüreğim karanlık

İstanbul dilini yutmuştu
O kalabalık otobüste yol bitmedi
Benim sessiz çığlığıma nefesim yetmedi
Yolun sonu Taksim Meydanı!
İğne atsan bulamazsın dediğin o meydan
Bana dar bana yalnız bana karanlık

İstiklal lal olmuştu bana varamıyordu
Şubat üşüyordu ben üşüyordum
Beni babam terk etmişti
Dizlerim tutmuyordu yol bitmiyordu
Yol bitiminde bir fincan kahve bir tutam şiirdi
Ama yine de içimdeki fırtına dinmiyordu

Geri dönüşü vardı bu yolun
Ev vardı evde babam yoktu
Yere değen yumruklarımı kalbime atıyordum
Hıçkıra hıçkıra sokakları inletiyordu sessizliğim
Elimde cam kırığı kesiği
Duvardaki çerçeveler yerleri öpüyordu

Bana bakıyordu pamuk anamın gözleri
Benim kızım kimdi? Kim oldu? Diyordu
Beni babam terk etti anam
Bütün dünyam altüst oldu
Beni benden etti bu gidiş
Beni benden etti babam.