Giden Kırlangıçlara Şiiri - Nebi Ünler

Mecazımsın sevgili, bakmadan gördüm desem,
Görmeden sevdim desem, gölgemsin gün, gece de…
Muhayyilem forsanız, hep vuslat ördüm desem,
Ömrümü sundum desem, kozamsın her hece de.

Esersin deli deli, şu dağlarda kar olsam,
Yar niçin, müptelasın, biten başlangıçlara…
Samanyolu altında, saçım sakalım yolsam,
Nasıl mendil sallanır, giden kırlangıçlara?

Neyin kâbusudur bu? Yıldızlar cevap vermez
Aşiyan da unutmuş, gönül kimin uydusu…
Biriciğim diyenim, gayrı gönlünü sermez
Muhannetlik yapıyor, sessiz gemi, uykusu.

Yılgın Yağmur müptela, kulağın çınlatmaya
Gözlerinde hapsettin, şu divane gönlümü…
Kozan Kalesi dilsiz, aşiyan anlatmaya,
Yakıldı tüm anılar, kül ettiler ömrümü.

Giden kırlangıçlara, ulaşmaya mecal yok
Beklenen yar gelmeden, Aşk derdine ilaç yok.

Aşiyansız, 18.12.19 – 15.40 Y.Y.
………..