Giden'in Ardından Şiiri - Selim Sabırlı

Dünüm yalnızlıklarla doldu yine
Taştı bugünüm oldu, yarın(lar) ım oldu...
Anahtar deliğinden gözetleyen sensizlik süzüldü evime yüzsüzce..
Dünüm…
Hıçkırıklara boğuldu…

Rüyadaymışım gibi şimdi.
Çığlıklarım sessiz.
Elim kolum bağlı kımıldayamıyorum.
İnsan rüyasında ölemez derlerdi…
Peki neden kanımın çekildiğini, soğuduğumu hissediyorum..?
Sanırım ben yavaş yavaş sessizliğin oluyorum..

Kelimelerimin çenesi düştü yine, dökülüyorlar dilimden.
Yangından kaçan ürkek canlar gibi yığıldılar düşüncelerime.
Bense seçmekte zorlanıyorum..
Çünkü, çok azı yakışıyor şimdiki ruh halime..

Hayret..!
Nasılda sakinim böyle iliklerimden çekildiğini hissederken..
Yoksa öğrenilmiş çaresizlik mi boy gösteriyor zihnimde.?
Anlamsız bir dinginlik bu…
Ama sen karmaşıklığıma ver yinede…