Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Yaksan ne olur, baktığın her yeri
Ateş, kor gönlüme bir şey yapmıyor.
Ne kadar yakabilirsin ki canımı,
Ölen bir daha ölmüyor.
hepsi anlamlı,birbirinden güzel dizeler.Çok beğendim,,tebrik ederim
Tek soz....
Yaraticidir $air.
Ersoy bey...
Şiir güzel...
Her ne kadar sitemli duyguları fazla barındırsada ifadeler hoş ve etkili...Birde hece şiirine yakın durmakta çalışmanız hece olarak düşünülseydi dahamı etkili olurdu acaba............saygıyla
Rengarenk umutlarım var.
Bir İlkbahar tablosu yapacak kadar.
Ersoy Oktay
Toplonuz kış görmesin.
Kalemine sağlık.
ne güzel rengarek umutların olması ..umudunuz daim olsun yüreğinize sağlık....
umut var ya..
gerisi kolay..şiir güzel..
Giden
Giden sen oldun sadece
Aşk peşine takılıp ta gitmedi.
Giymesen ne fark eder beyazları
Masumiyet ihanetinle ölmedi.
Yaksan ne olur, baktığın her yeri
Ateş, kor gönlüme bir şey yapmıyor.
Ne kadar yakabilirsin ki canımı,
Ölen bir daha ölmüyor.
Ne fark eder ki şimdi.
Gece, siyahsa gözlerin kadar.
Rengarenk umutlarım var.
Bir İlkbahar tablosu yapacak kadar.
--
Her dörtlükte farklı mesajlar ve anlamlar yüklü,içinde sitem,hüzün ve yeniden sevgiye,yaşamın kendisine doğru bir akış var.Oldukça güzel şiiri beğeniyle okudum,kutluyorum kalemi ve hayata bakış açısını..
Giden
Giden sen oldun sadece
Aşk peşine takılıp ta gitmedi.
Giymesen ne fark eder beyazları
Masumiyet ihanetinle ölmedi.
Yaksan ne olur, baktığın her yeri
Ateş, kor gönlüme bir şey yapmıyor.
Ne kadar yakabilirsin ki canımı,
Ölen bir daha ölmüyor.
Ne fark eder ki şimdi.
Gece, siyahsa gözlerin kadar.
Rengarenk umutlarım var.
Bir İlkbahar tablosu yapacak kadar.
--
Her dörtlükte farklı mesajlar ve anlamlar yüklü,içinde sitem,hüzün ve yeniden sevgiye,yaşamın kendisine doğru bir akış var.Oldukça güzel şiiri beğeniyle okudum,kutluyorum kalemi ve hayata bakış açısını..
yüreğinize sağlık harika bir şiir kaleminiz daim olsun
yüreğinize sağlık harika bir şiir kaleminiz daim olsun
Bu şiir ile ilgili 37 tane yorum bulunmakta