Gidemiyorum Şiiri - Oktay Çekal

Gidemiyorum…

Yıldırım gibi düştün yüreğime,
Kaçamadım sen olan yerlerden,
Gözümü açtığımda her yerde,
Bir parçan kök salmış sanki…
Yürüyemedim; ayaklarım adeta toprağa,
Çakılmış gibi…
Gitmedi bedenim,
Ruhunun çağırışını duydum, gidemedim…
Gökyüzü bugünde ağıt yakıyor,
Daha acı ve gür sesiyle,
Bulutların karanlık gözlerinde bir matem var,
Boğuyor nefesimi,
Ruhumu üşüten o rüzgâr esiyor,
Soğuk bir kor oluyorum, tenimi yakarcasına,
Damlayan her yağmur tanesinde,
Ben varım, dökülüyorum bedenimden,
Havayı saran kasvet…
Arabeski çalıyor bekleyişimin…
Bir görüntü ver, geceye ay ol,
Görüm dokunamasam da,
Tutamasam da kızıl saçlarını, savruluşunu izleyim,
Bir iz ol, sana açılan kapıyı bulum…
Dokunamasam da görüm yeter, varlığını,
Kaçışların neden, ruhun beni isterken,
İşkencelere düşen gönlümü, tüketiyorsun…
Duygularım sönüyor mum gibi...
Gidemiyorum, çekiyor nefesinin sıcaklığı,

Oktay ÇEKAL
23.01.2012-18.55