Gidemem Şiiri - Müştehir Karakaya

daldan dala konmasını öğrenemedim
bir serçe gibi
gitmeliyim bu şehirden ufku açık
gidemiyorsam / bilmiyorum gitmesini
gidemem ya da hiç ben
gidenler hep isteksizce
çokça dönenlerdi bildim

yürüyüşüm bir karganın paytaklığına benzer
saçlarımı yolduğum her akşam
gözlerimdeki bombanın patlama ihtimali
gidemem / melekler boyna ismimi bağırıyor
bir ahu kıkırdayıp duruyor içimde
gitmeliyim diyorum kırmızılar içine
ahımı da alarak ormanın derinine

simsiyahlar içinde bir kadının gözleri
vurgun vuran bir çeri
ayıptır söylemesi bir saksağan ağaçta
gagasıyla gülüyor bana
hadi kalk asıl kirpiklerine
vur kapıyı / içeri
ter kokan tren odalarında
ayaklarını sürt beyaz leylaklar açılsın

yarım ekmekti yedim
iki gün aç kalınca
meyletmedi doyumum, ateş fokurtularım
ah bu kalın yağmur fesleğen kokusu
şehir yorgunu ayak bağlarım
gidemem / yol çok uzun
çekemez ağır yükü eğribüğrü karınca

nasıl çıkayım dağa mızmız katırla
şahlanan kısrakları bilmemiş olsam

mayıs 2012