Gıbıyım Şiiri - Hakiki Kabakçı

GIBIYIM

Ateş gibi yandığım anda, içim üşüyor.
Temmuzun ortasında kar yağmış yaz gibiyim.
Ben köçek oynuyorum, dilden hüzzam düşüyor.
Bir türlü düzen tutmaz akortsuz saz gibiyim.

Az bulunca hırsızım, çok bulunca arsızım.
Kendi gönül evimde yurtsuzum diyarsızım.
Kararı verdiğim an en büyük kararsızım.
İki cami arası bir beynamaz gibiyim.

Şeker gibi adamdım, diyabete dokundu.
Lezzet için tuz oldum, tansiyonlu yakındı.
Böreklik un da oldum, şişman tavır takındı.
Sağlığı tehdit eden o üç beyaz gibiyim.

Kolum kırık olsa da kalır yenim içinde.
Dışım hep baharsa da hazan tenim içinde.
Yüzüm gülüyorsa da hüzün benim içimde.
Kıpkırmızı görünen kurtlu kiraz gibiyim.

Beni daim şımarttı alıştığım iltimas.
Mucizeler beklemek bende yüksek ihtisas.
Ne dur bildi ne durak bendeki bu ihtiras.
Aşığı usandıran maşukta naz gibiyim.

Şu hayat perdesinde küçük büyük rol aldım.
Karga kılavuz oldu ben ardında yol aldım.
Hayal denen libası ben üç beden bol aldım.
Hayalde çoğum amma gerçekte az gibiyim.

Ya emekli ya mezun ya da terhis edilen.
Şucu, bucu denerek bendim tahsis edilen.
Altın tepside rüşvet için servis edilen.
'Anan alıştı kaza' denilen kaz gibiyim.

HAKIKI KABAKCI