Gibiyim Şiiri - Ahmet Çelikkollu

Derme çatma bir ev gibiyim, ışıklarım sönmüş
Dün gece gelen ayyaşlar ortalığı dağıtıp gitmiş,
Camlarım kırık etrafım toz duman, sol yanım çökmüş
Çok dağıtmışlar içimi, dumandan ciğerlerim bitmiş,

Düşmüş bir melek gibiyim, kanatlarım kırılmış
Nefretle bakıyor insanlar, günahlarım katlanmış
Davalarımdan sapmışım, keskin kılıcımın ucu paslanmış
Cehenneme düşmüşüm, gözlerimin perdesi açılmış ama yüreğimin kepenkleri kapanmış

Savaşın ortasında tomurcuklanan bir filiz gibiyim, pes etmeyi kabullenen
Her ne olursa olsun mağlup olan, güzellikten sapıp yolunu kaybeden,
Yıkılmış bir insan, her gece şiirler yazıp tavanda içinde ölenlerin hayaletlerini gören,
Şeytan kendi krallığında mutlu sanır insan, ne kadar yalnız olduğunu bilmeden

Duvarları yıkılmış, cennetten kovulmuş
Çare ararken kendini karanlıkta bulmuş
Sevaplarından kanatları kırılmış
Ama günahlardan yapılanlar daha sağlam olurmuş

Yüreği yanıyor, içinde bir eksik var kapanmıyor
İstese tamamlar ama daha çok acır diye korkuyor
Krallığını kaybetmiş bir kral gibi çare arıyor
İçinde kaybolan şehveti ve duyguları bulma umudu ile koşturuyor

Özlem, artık onun kalkanını kıran zehirli bir kılıç
Çaresizlik, onun başını döndüren pis bir hava
Hüzün, onun penceresine yuva yapan kırlangıç
Nefret, nefret ise onun için bunları hiçe sayan
Kendini toparlamasını sağlayan, kalıcı bir Sağdıç

Bu işkencenin bitmesi için, yaşanan duyguların aksi kanıtlanmalı...