Gibi gibi Şiiri - Vural Hocaoğlu

Bir köşede bir başına bırakılmış,
unutulmuş,
boynu bükük ve mahzun
üzerinden sarmaşıklarını soyunmuş
eski ve ahşap bir ev gibi.

İstanbul Elmadağ’da
araç yolunun kenarına dizilmiş,
ruhları talan edilmiş, fizikleri kadın,
sesleri erkek travestiler kadar kırılgan,
lavları tükenmiş, sönük bir yanardağ gibi.

kendinden uzaklaşmış,
ötelenmiş,
eksik ve yitik
bir masal uğruna arabaya dönüşen,
basit ve sade bir balkabağı gibi.

Başı dik,
gözlerinde kızıl alevler,
dimdik ayakta
koşullar ne olursa olsun yılmayan
Doğanın asi ve protest çiçekleri kardelenler gibi.