Büyümemiş Çocuklar Şiiri - Sibel Arslan

Hangi acı yakar canını
Ve üşütür bedenini
Ölüm gibi.
Gül üşür
Bakış donar
Kanat kırılır
Uçamayan kuş gibi.
Bir beton yığının altında
Avcunun içinde son kez sıktığın
Yumruğun gibi.
Beklersin umut yoktur artık
Selanı duyarsın
Anlayamazsın
Uğultularla karışık son kalp atışında
Nefessiz kalışın gibi.
Bir kum yığınında
Bir tutam yeşeren otta.
Yüzün güneşe dönük
Ilık ılık esen rüzgarın
Şarkılarını dinleyeceksin.
Huzurla uyuduğunu düşünüp
Avunacağım ben de.
Elbette çiçekler açacak
Bizi bıraktığınız yerlerde.
Kiminiz kiraz çiçeği olacak
Kiminiz yaban gülü.
Hiç gitmemiş
Büyümemiş çocuklar gibi.