Gibi Şiiri - Önder Birol Bıyık

GİBİ
kuru dallarından rüzgarını estirir yalnızlık
bir kadeh rakı gezinir o unutkan kıyı sokaklarını
gecesine gömdüğümüz deli hatıratımız
anımsamak sarhoşluk merasimi şimdi
o zamanlar istanbullu'ydu yağmurlar
ellerimizi gömüp kuzguncuk sırtlarına
şiirler yazardık boğazın oynaşık ışıklarına
avucumuzda biriken damlalardan

ne çabuk unutturuyor her şey kendini
yaşanıp geçiyor... güz saatleri yaprak mevsimi
fotoğraflar eskidikçe kendine geliyor
bir piyanonun tuşlarına basıyor nice çırpınıştan sonra
kendi hikayesine giden sevgilim
parmaklarının güzelliği değiyor ahlarıma
içimin çiçeklerini söküyor çingene kadınlar
manolyalar begonyalar zambaklar
hepsi tezgahta şimdi

bazen bırak her şeyi diyorum hayatın mor uzaklarına
ömrünün fırtınalarını ağırla, yaranı göster
sabahçı kahvesinde önündeki çay bardağına küfreden
ihtiyar ayyaşa
belki en iyi o anlar diyorum
bütün dünya ederlezi

hadi diyorum kuzum toplamak geç artık cam kırıklarını
her şey yerinde olmalı... kitaplar raflarda gravürler duvarda
geldiğimiz gibi gidelim gecenin yokluğuna
böylesi daha iyi belki
daha iyi böylesi
yarım kalmış bir şeyleri eskitir gibi
….
gibi