Gibi Şiiri - Hakan Karaduman

“Dünya boş! ” dediğinde rahatlama gibi

“Değmezmiş’teki” gibi,

Veya bir ölümün verdiği gizliden içe dolan umut gibi;

Boşalan yere dolacak bilinmez yenideki gibi,

gidenin yerinde olmamak gibi,

Çaresizliğin umuda bağlandığı hayalden ince köprü gibi,

mecburi soluklar gibi,

Acılı türkülerle halay çekip ağıtlarda keyiflenmek gibi,

namusa namlu boşaltmak gibi,

Herkes seviyor diye sevmek bir şeyi kabulünde alışkanlıklar gibi,

herkes gibi,

Öyle severler hayatı, adresi boşluk yaşamdaki bir sır gibi

herkes olmaktaki güven gibi…

Bizim dışımızdaysa, ne varsa, elden ne gelir dermanı dudaklarda

Kocaman bir taş olur güneşi örter yolumuzdaki kirler kapıda

Bir el vermek taşın altına, akacak teri şimdiden yorgun gibi

Neme lazım, taş büyük el küçük, hayat kaderine yenilmiş gibi...

Dünya boş ne yapabilirizdeki gibi, değmezmişteki gibi

'Böyle gelmiş böyle gider'deki gibi...

Anonim olmaksaydı, yine de sizin gibi,

Gerçeği gerçeğe benzeterek adımlamak kelimeleri

Bol sıfırların ulanacağı bir yalanın hemen dibinden yelken açmaksa bile

Kızgın güneşe, içinde kirli taş, pupayelken;

Kaybedilen ne varsa gemi direğine bağlı göz kenarlarında

Rüzgarın ferine inat,

Giderdim’deki gibi.

Tanrılara yakılan ağıtlarda aranır mucizeler, sular kendine akar

Yasalardan önce evrenin çelikten sert yasaları, güçlüyü bileğler

Araftadır sıradanlığı sınırları belli beyinler

Yaktığı ağıtlar kendinedir, kendine acıması, yalnızlığıdır koca evrende

Burası olmadı, ümidi diğerinde; der, kolla ve gözet beni,

ama hırsızlıktadır bir eli

Herkes birbirinden alacaklı; ama ençok kendinden

Alacaklıdaki gibi…