Gibi Şiiri - Ali Dokumacıoğlu

Yalnızlık, hüzün ve gece…
Ne kadar da tanıdık bana,
Çok uzaklardan gelen dostlar gibi

Gülümsüyor bana yalnızlığım,
Unuttun mu yoksa diyor
Bir bakışı yeter oysa
Sıcaklığını kim unutturabilir yalnızlığım
Seni seviyorum ama sen beni daha çok seviyorsun gibi.

Hüzün, şimdi şımarık bir çocuk gibi etrafımda
Beni benden iyi tanıyormuş gibi bir ifade suratında
Kafasını sallıyor,
“dönüp dolaşacaksın, ama sonunda benim karşımda duracaksın” der gibi..

Ve gece…
Hepimizin üstünde, tepeden bakıyor,
Gururlu, kendinden emin
Sizi ben yarattım edasında.
Ben olmasam ne yalnızlık, ne hüzün ne de sen varolabilirsin..

Bu gece, yalnızlığımı hüzünle doldururken seni özlemek suç gibi…