Gezinti Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Haritasız Gezinti

Kaburgamın altından katlı bir kâğıt aldım sabah,
üzerinde çizgi yoktu, yalnızca rüzgâr izleri.
Parmağımla yokladım bir köşe—
kâğıt, tenimin ısısını alınca
yürümeye kendi kendine başladı.

İlk durak: kirpiklerden kurulmuş bir rasathane.
Gözbebeklerimdeki küçük takımyıldızları saydım;
ben üfleyince yerleri değişti,
üzüntünün kuzeyi oynadı,
sevinç biraz daha yakına geldi.
Burada öğrendim:
derin nefes, teleskobun en parlak merceğidir.

Sonra “Söz Serası”na girdik.
Çatısı çiy, duvarları ılıklık.
Toprağa değil; dilimin ucuna ektim tohumu.
Suladım: iki damla affediş,
bir yudum sus payı.
Limon çiçeğine benzeyen bir koku yükseldi—
meğer cesaretmiş,
isim değiştirmiş, tanımak bana düştü.

Bir yan odada “Saat Atölyesi” vardı.
Zaman, bir ustanın elinde değil;
kalbimin ritminde sökülen bir örgü.
Küçük vidaların adı sükûttur,
konuşmadığım yerlerimde tutar beni.
Akreple yelkovanın kavgasına bulaşmadım;
ikisine de aynı merkezde yer gösterdim:
“Buraya, tam göğsümün ortasına.”

Bir kat aşağıda “Sessizlik Kütüphanesi”.
Raflarda zarfı olmayan cümleler,
kenar notları yalnızca nefes.
Görevli, gelecekteki ben—
mühür yerine kaş göz işareti kullanıyor.
Bir sayfayı açtım,
mürekkep yerinden ışık sızdırdı;
okurken içimde küçük bir kapı aralandı.

Kapının tokmağı yoktu.
Eşiğe eğilip fısıldadım: “Ben geldim.”
Cümle anahtar görevi gördü;
içe doğru açıldı her şey.
Karşımda “Fener Odası”;
ışığı dışarı taramıyor,
yönünü içeriye çevirmiş.
Karanlığı düşman sanan bakışlarımı çağırdı,
“Gel,” dedi, “gölgen de senin rengindir.”

Yol beni “Mektup Rıhtımı”na indirdi.
İplerin ucunda bekleyen küçük kâğıt gemiler,
üzerlerinde posta damgası yerine kalp atımı.
Birini elime aldım—
hitap kısmında adım,
son satırda tek kelime: “devam.”
Gemi suya değince içimde bir ılık dalga yürüdü;
sildiği toz, yıllar önce sakladığım suskunlukmuş.

“Anı Müzesi”nde durduk kısa.
Vitrin camlarında parmak izlerim;
silmedim.
İz, hatırlamanın imzasıdır.
Bir fotoğrafta gülüşüm kırpılmış,
diğerinde bakışım erken susturulmuş.
Her kareye küçük bir not düştüm:
“Buradayım.”
İmza atılınca resimlerin rengi açıldı.

Sonra “Köprü Olmayan Geçit”.
Ne altımdan akıp giden,
ne üstümden geçen.
Sadece iki kıyı gibi duran aynı ben.
Ortada durdum,
rüzgâr saçlarımı taradı.
“Geçmek mi kalmak mı?” diye sormadım;
ikisini de aynı cümlede birleştirdim:
“Hazırım.”

Yolun kıyısında “Nefes Fırını” gördüm.
İçeride mayalanan cümlelerin kokusu—
sıcaklık, bekleyişle ölçülüyor.
Tezgâhtan bir ekmek aldım,
adını sorunca usta gülümsedi:
“Israr.”
Kırdım, pay ettim;
paylaştıkça büyüyen tek dilim buymuş.

Gün akşamı ararken “Uykusuzluk Hanı”.
Tavan kirişi boyunca dizilmiş sessiz yıldızlar,
yastığım nane kokulu bir düşünce.
Korkular büyük göründü,
yerlerini değiştirmedim;
sabaha kadar kendilerini küçültmeyi öğrensinler diye.
Ben, üzerime ince bir huzur örttüm
dantel gibi, sabır gibi.

Şafak sökünce “Ayna Bahçesi”.
Cam değil bu—
ışığı kırmadan içeri alan bir yüzey.
Gözlerimin içine kısa bir teşekkür bıraktım:
“Beni terk etmediğiniz için.”
Ayna konuşmadı,
ama etrafında bir ses büyüdü:
“Artık adını yüksek sesle söyle.”

Haritayı yeniden katlamak istedim;
kâğıt izin vermedi.
Belli ki sınırlarım esnemiş,
kenar payı genişlemiş.
“Bitti mi yol?” diye fısıldadım.
Rasathane tarafından bir yanıt geldi:
“Bitirmek, çerçeveyi kapatmaktır;
sen çerçeveyi içeri doğru büyüttün.”

Geriye yalnız bir iş kaldı:
dilimde kısa bir prova cümlesi—
ne isyan, ne özür.
Sakin bir tanıklık:
“Buradayım.”
O anda, tüm odalar birbirine kapı oldu,
fenerin çizgisi göğsümden geçti,
söz serasının kokusu
yeni bir günü uyandırdı.

Ve yürümeye devam ettim,
kimseye yol sormadan,
kimseyi geride bırakmadan,
çünkü anladım:
en uzun sefer,
aynı bedende daha geniş bir yürekle
yerine varmaktır.
Ben vardım.
Dışarı değişmedi belki,
ama içimde,
her oda bir penceresini maviye çevirdi.