Gezinti Şiiri - Yılmaz Erbay

Öne doğru sessiz bir adım attı.
Etrafındaki yıldızların farkında olmadan.
Göğe yükselen terlemiş melodilerin arasında.
Yediği pasta aynıymış gibi.
Ayaklarının altında ince köseleler.
Derin su birikintisi içinde kaybolan ayakkabı bağcıkları.
Seslenenler uzaklarda.
Görebildiği yer kadar adımları.
Kalpte fırtınalar.
Çoğaldıkça adımları uzaklaşmıştı umutları.
Yürüyordu.
Sisli,dağınık,titrek.
Satırlar arası boşluk bırakarak.
Anne karnındaki bebek kadar yalnızdı;
bir o kadar da dünyaya yakın.
Yedi aylıktı.
Tatlı.

Yedi aydır acılı.
Olmadık yerlerde olmadık davranışı içgüdüsel.
Sevgisini saklayamayacak kadar ahmak.
Yukarıdan bakıldığında çaresiz.
Sahte gülücüklerde zamanı yok etme çabası.
Yüreğinde aşk,ellerinde çatlaklar vardı.
Yürüyordu…

Büyük boşluktu hayata bıraktığı.
Ayakları yorgun,gözleri solgun.
Yaşadığı tek düzen günlerin yorgunluğu.
Masal kahramanlarını taşıdı cebinde.
Her senaryoda değişen bir tiplemeyle.
Her rolde biraz daha yoruluyordu.

Değişen o değilmiş gibi gülüyordu…
kendiside biliyordu düşüyordu.

Bavullunda kahverengi ceket,kot pantolon ve iç çamaşırları taşıdı.
Birde hiç yanından ayırtmadığı nüfus cüzdanı.
Bağımsız bir bağımlı.
Şimdiye kadar hiç nakit sıkıntısı da olmamıştı.
Yorgun gözlerinin görebildiği yer kadardı adımları.
Yürüyordu.