Gezin’de Bir Akşam Üstü

Hazarbaba tepelerinden, dingin gölün üzerine,
Kızıl bir tül gibi serilmiş, güneşin son ışıkları,
Asırlardır suyun altında direnen harabeleri örtüyor. Dzovk kilisesinin yüksek/yıkık duvarları dışarıda;
Suyu usulca alçalan
Gölcük’ten geçmişi fısıldıyor...
Dokuma tezgâhları, terziler, badem ağaçları;
Şifresi çözülememiş döngüler yaşatır zaman.
Ne çok benziyor birbirine hayatlar...
Gezin’de bir akşamüstü telaşı.
Evlerin önü sıra çağlayan dere.
Koşuşturan çocukların vakit umursamazlığı...
Yakıcı yaz güneşinin altında buğday hasadı.
Harman tozunun ağırlaştırdığı kirpikler.
Havaya sinmiş biçilmiş ekin kokusu.
Toprak yollarda eskitilmiş ömürler.
Günün yorgunluğundan, evler matem yeri.
Sevinçler, yaşamda kelebeğin ömrü kadar.
Zaman nasıl da önemini yitiriyor.
Hayatı var eden ne varsa buralarda,
Zamana yenik düşmüş bir annenin,
Ellerinin kırışıklığı,
Yüzündeki çizgilerden ibarettir.