Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
sabahta bu konuyu okumuştum
içimi acıttı
Allaha emanet olun
KÖYLÜ ŞAİRLERde ağırlasak sizi
TEBRİKLER ÜSTAD!
TEBRİKLER SEVGİLİ KARDEŞİM! KALEMİN VAR, UĞRAĞIN GÜLZAR OLSUN. İLK VE TAM PUAN BİZDEN+ANTOLOJİ.
SEVGİ VE DUALARLA...
Paylaşıma teşekkürler...
Boraboy yaylasında olmak isterdim...
Kısmet işte...
Ne mutlu sizlere ki bu güzellikleri yaşayabiliyorsunuz.
Daima birlikteliğe ve güzel paylaşımlarınızın devamına...
Saygımla
Kaleminize yüreğinize sağlık.Tebrikler... Saygılar....
kutlarım şiir yüreğinizi
sevgi ve saygıarımla
Çok güzeldi yüreğinize sağlık tebrikler.
efendim duyarlı yüreğinizi ve sanat adına tüm çalışmalarınızı , gönülden kutluyorum. bizleri şiir etkinliğinde misafir edip o güzel yerleri doyasıya teneffüs ettirdiniz. sonsuz teşekkürler saygımla. rabia barış
Bazı özel nedenlerle sayfa ziyaretlerine geç kaldım. Özür dilerim.
Solingen Şehitlerinin cenazelerinde bulunmuştum. Usta kaleminiz beni bir haylı duygulandırdı. Ruhları şad olsun.
Selam, sevgi ve saygılarımla
Seyfeddin Karahocagil
********* O Köyü Gördüm ***
********* O Köyü Gördüm ***
(Solingen Şehitlerine)
-Solingen Şehitleri Şairi Ali Rıza Atasoy'a-
O köyü gördüm hocam, dalgalanıyordu bayrak
Semasında sessizce, tütmekte birkaç ocak
Anneler ağlamaklı, çocuk gördüm yüzü ak
.........Bura nere diye sordum
.........O köy, Mercimek dediler
Şimdi yürekler yakan ana ocaklarını
Bir zaman tadı olan çorba sıcaklarını
Çocukların saklandı çatı saçaklarını
.........Bu insanlar diye sordum
.........Sorma, Mercimek dediler
Gazetede okudum manşetleri bir zaman
Haberimiz olmadı geride kalanlardan
Kim bilir hangi anne feryadı özde kalan
.........Masum çocukları sordum
.........Şehit bebeleri dediler
Masum seviyorlardı ast kalan böcekleri
O zamanların küçük sevimli bebekleri
Solingen’den yadigar tek gurbet çiçekleri
.........Neden neden diye sordum
.........Adı medeniyet dediler
O köyü gördüm hocam, yas kalmış atasında
Şanıyla şerefiyle al sancak semasında
Çocuklar bihaber çok yamalı urbasında
.........Bura nere diye sordum
.........O köy, Mercimek dediler
.........Kimler, kimlerden diye sordum
.........Solingen şehitleri dediler
Ankara, 29/05/2008
İbrahim İmer
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
--------------------
Bu şiirin hikayesi:
2007 yılında olduğu gibi 23-24 Mayıs 2008 tarihlerinde yine Amasya’da Sayın Ali Rıza ATASOY’un konuğu olmuştuk. 2. Boraboy Şiir Dinletisi için araçla intikal ederken yanlış hatırlamıyorsam Fesih AKTAŞ hocam “o köy” dedi. Açıklama istediğim “Mercimek köyü Ali Rıza hocanın solingen şehitleri şiiri okumuşsundur” deyince şimşekler çakmaya başladı.
Ve duygular bir hafta sonra dize oldu….
***** ALİ RIZA ATASOY’UN KALEMİNDEN *****
********** Solingen Şehitleri ***
-Ruhları Şadolsun-
Şimdi bahar vaktidir yüreklerde yadınız,
Kulaklarda çınlıyor hala o feryadınız,
Mahrem düşlerimizde saklı kaldı adınız.
..........Beyhudedir kalbimin çarpışan gelgitleri,
..........Şad olsun ruhlarınız Solingen Şehitleri.
Bir avuç küldür şimdi sizden geriye kalan,
Ve tarumar bir bahçe masum gülleri solan,
Hakikat bu müebbet gerisi hepten yalan.
..........Uhrevi dünyanızın şenlensin muhitleri,
..........Şad olsun ruhlarınız Solingen Şehitleri.
Var mı ki bu alemde bahtiyar olup gülen,
İki damla gözyaşı kirpiğimden süzülen,
Ne çare ben değilim bir tek size üzülen.
..........Zulmete ışık olur mazlumun ümitleri,
..........Şad olsun ruhlarınız Solingen Şehitleri.
(Taşova, 29.05.2007)
Ali Rıza Atasoy
-Bu şiirin hikayesi:
**** Amasya’nın Taşova İlçesine bağlı Mercimek Köyü’nden aynı aileye mensup üçü çocuk olmak üzere beş vatandaşımız 29 Mayıs 1993 tarihinde Almanya’nın Solingen Eyaleti’nde Alman Nazileri tarafından evleriyle birlikte yakılarak vahşice öldürülmüşlerdir.O tarihlerde Ankara’da ikamet ediyordum. Bu vahşetin görüntülerini televizyondan izleyince gerçek hayatta hiç tanımadığım bu insanların akıbetine günlerce üzüldüğümü hatırlıyorum.
**** Solingen Şehitleri’nin naaşları devletimiz tarafından memlekete getirilmiş ve o tarihteki Başbakanımızın da katıldığı bir törenle memleketleri olan Amasya’nın Taşova İlçesine bağlı Mercimek Köyü kabristanına defnedilmişlerdi.O gün bugün her yıl bu vahşetin yıldönümünde Solingen Şehitleri Mercimek Köyü’nde düzenlenen bir anma programıyla kabirleri başında anılmaktadır.Taşova’da görev yapmam nedeniyle geçtiğimiz yıl ve bu sene yapılan anma programlarına katıldım. Her yıl olduğu gibi bu sene de Mercimek Köyü'nde düzenlenen bir programla Solingen Şehitleri anıldı.
****Gerçek hayatta hiç karşılaşmadığım ama son iki yıldır ölüm yıldönümünde kabirleri başında ziyaret etmek nasip olan Solingen Şehitlerimize dua ederken, bir taraftan da bu dizeleri mırıldandım.Bütün şehitlerimizi rahmetle anıyorum, ruhları şadolsun.Şiirseverlere saygılarımla….05/06/2007 – ali rıza atasoy
-
HABER//***:DÜNYA BASININDAN:
Solingen Faciası Unutulmadı. Almanya'da ırkçı saldırı sonucu ölen 5 Türk için tören düzenlendi.
Almanya'nın Solingen kentinde, ırkçılar tarafından kundaklanan evlerinde can veren Genç ailesinden 3'ü çocuk, 5 kişi yabancı düşmanlığıyla mücadele edilmesi çağrılarıyla anıldı.
29 Mayıs 1993 tarihinde ırkçı 4 Alman, Genç ailesinin Solingen'deki evini kundaklamış ve Gürsün İnce, Hatice, Hülya, Saime Genç ile Gülistan Öztürk'ün ölümüne neden olmuştu.
Solingen kurbanlarının anıldığı törende Türkiye'nin Berlin Büyükelçisi Mehmet Ali İrtemçelik'in mesajını okuyan Düsseldorf Başkonsolosu Hakan Olcay, Solingen faciasının hoşgörü ve karşılıklı saygıyı hedef aldığını belirterek, ırkçılık ve yabancı düşmanlığıyla mücadele edilmesi gerektiğini vurguladı.
Törene, Kuzey Ren Vestfalya Eyaleti Entegrasyon Bakanı Armin Laschet de katıldı.
BORABAY ESİNTİSİ SAÇLARIMDA KALDI
RÜYALAR BİREYİNDİR AMA BİZ TOPLU BİR RÜYANIN İÇİNDEYDİK KAÇ GÜNDÜR. BİR ETKİNLİK ANCAK BU KADAR GÖNÜL OKŞAYICI, RUH DİNLENDİRİCİ, KENETLENDİRİCİ VE SEVGİ DOLU OLUR. BİR ETKİNLİĞİN SORUMLULARI ANCAK BU KADAR KOL KANAT GERER MİSAFİRLERİNE.
BU ETKİNLİK, GÜZEL YURDUMUN TARİHİ VE DOĞAL GÜZELLLİKLERİNE EV SAHİPLİĞİ YAPAN AMASYA- TAŞOVA - BORABAY HATTINDA GERÇEKLEŞTİ. SANALDAN GERÇEĞE İLK KEZ YOLCULUK YAPANLARIN HAYRET DOLU NİDALARI, TANIŞIP DA YENİDEN GÖRÜŞENLERİN ÖZLEM GİDERMELERİ VE SEVGİLİ TAŞOVA ANADOLU LİSESİ ÖĞRENCİLERİNİN-ÖĞRETMENLERİNİN EL ELE VERİP YAPTIKLARI ŞİİR DİNLETİSİ VE MEZUNİYET TÖRENİ HALA SICACIK... ANILAR DEHLİZİNE İNMEDEN İZLENİMLERİMİZ, YAZALIM DERİM YÜREK BOYUNCA.
GRUP KURUCUMUZA VE YÖNETİCİLERİMİZE TEŞEKKÜRÜ BORÇ BİLİYORUM. SEVGİLERİMLE...
SERAP ÖZALTUN
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta