Gezi Şiiri - Önder Karaçay

İki arkadaş yürüyorduk
İki ayrı fikrin temsilcisi gibi
Ona doğa ne kadar güzel dedim
Ağaçlardan hiçbir şey gözükmüyor dedi

Ağaçları doğanın bir parçası saymayan zihniyetti

Ağaçları kestiler
Ormanları yaktılar

Yüreğimiz gibi yanmadı mı ormanlar ve ağaçlar

Uzak erimli bir niyet yakıyordu onları
En yakınımızda duran temsilcilerinin desteği ile
Madde ile mana arasında bile değildi
Maddeye teslim olmuş bir yaşamın abidesi gibi yanımda yürüyordu

Başka adam bulamadın mı dediler
İkna ederim diye bir niyetim olduğunu bilemediler

İkna edebildim mi?
Oradan edebilmiş mi görünüyorum?

Nerede ağaç görse oraya göz koydular
İnsanlık tarihinin en ilginç eylemini ağaçları ve doğayı seven Türkler böyle başlattılar

Doğayı korumak ve ağaçlar için
Sekiz genç ve bir çocuk şehit verdiler
Daha fazla insan ölmesin diye
Doğanın katillerini devirmeden eylemlerine son verdiler

Vekilin asile kurşun sıkma emri verdiğini de gördüler
Doğa Anadolu'da nelere şahit olmadı ki
Anadolu'yu üzerinde yaşayanlara böyle böyle küstü/küstürdüler

Şimdi Anadolu üzerinde yaşayanları yok etme eylemini kendini korumak adına kendi başlattı

Madem siz bana layık değilsiniz dedi
On ili birden bir anda yıktı

Dünyanın en önemli nehri Fırat siyonist zehri siyanür ile aktı

Toprak ikinci uyarıyı yapmak için harekete geçti

Bütün insanlık sadece baktı

Bir toplu yok ediş daha sırada şimdi
Yetişmiş beton çıbanları gösterdi ozan ona

Sende hiçbir gelişmeye müsade yok mu dedi
Söz konusu doğanın geleceği ise yok dedim

Doğanın ve insanlığın bekçisi bir ismin neferi
Hırsızlığın seferi değilim

Hiç alınmadı
Uzaklaştık birbirimizden hiç yakınlaşmadan

Aynı gemide boğuluyorduk
O yüzdüğünü sanıyordu