Tutup ebem kuşağının kurdelesini savrulan ucundan
Uçup sürgün kuşlar gibi göçmenlere karıştım
Takıp peşim sıra uçurtmamın kopmalara uğramış kuyruğundan
Aşıp sonsuzluk diyarını renklerce, benlik özüme süzgün vardım.
Mevsimler gibi sayısı yoktu döktüğüm göz yaşımın
Uğrağım olup kalamadım bir renkte kılıp karar
Yorgun gözümün halkalarında
Güller gibi fecr oldu nümayan,
Güller gibi... sonsuz, iri güller
Güller ki kamıştan daha nalan;
Gün doğdu yazık arkalarında!
Altın kulelerden yine kuşlar
Devamını Oku
Güller gibi fecr oldu nümayan,
Güller gibi... sonsuz, iri güller
Güller ki kamıştan daha nalan;
Gün doğdu yazık arkalarında!
Altın kulelerden yine kuşlar
