Gezgin Çocuğun Şiirleri CÜCELER

Gezgin çocuğun yolu,
Bir kente düştü.
Düştü sokaklarına,
Ama,
Devasa,
Apartmanlar arasında,Güneşi göremeden yürüdü.
-Ne horozlar öttü,
Ne köpekler ürüdü.
-
Derken,dev gibi binalar arasında,
Ufacık kalmış,
Yol defalarca doldurulduğundan,
Belediye tarafından.
Ufaldıkça ufalmış.
Öyle ki:
Pencereleri kaldırımda kalmış,
Bir ev gördü.
Oraya döndü.
Bir ana kız da gidiyordu
Önü sıra.
Kız çok olsa,
Beş altı yaşlarında.
Küçük evi göstererek sordu:
Anne!
Bu evde cüceler mi yaşıyor?
Ana,belli ki gün görmüştü.
Kızım, dedi;
O evlerde yaşayanlar,
Bir zamanlar devdi,
Sonra onların omuzlarına,
Cüceler çöktüler.
Çoktular paralarıyla.
Öyle çoktular ki
Çöktüler gitgide devler.
Devler ve evler cüceler oldular,
Cüceler de devler.
-
Ama aslına bakarsan yavrum,
O küçücük evlerde yaşayanlar hala devdirler.
Belki evleri çok alçaktır,
Ama onların evleri sevgiden sobayla sıcaktır.
Nineler suladıkça bahçelerini
Fatmagüller,
Ya da gülfatmalar açacaktır rengarek.
Ve ekilen domatesler,biberler olsa da bir evlek,
Bence dünyaya denk.
-
Canım kızım,cüce görmek istiyorsan eğer,
Gökdelen gibi binalara bak.
Oralarda sahtedir,
Hem gündüzler hem geceler.
Oralarda yaşarlar,
Kendilerini dev sanan cüceler...
-
Gezgin çocuk dikkatle dinledi,
Ve,
Ah çekerek inledi.
-
ESKİŞEHİR-Haziran 2009