Gezgin Şiiri - Mehmet Çoban

Kimi aşk anaforunda
Kimi siyaset arenasında
Kimi intikam furyasında
Kimi yalanlar deryasında
Riyakârlıklar arasında
Yol alıp giderken
Ben aklımı döndürdüm

Fırıldak oldu aklım
Dönüp durdu, geçmişte, gelecekte, anda
Orada, burada, şurada
Riyakârlıkta, yalanda

Gökten elma düşürdüm
Gözlere kemane sürdüm
Yalanları sildim süpürdüm
Duygularla birlikte köpürdüm

Duruldum, kuruldum
Kuruldum, duruldum

Kendi kendimi kalbimden vurdum
Aklımın kurdu, düşüncelerin yurdu oldum

Dilden dile dolaşan sel vardı
Kafalardan kafalara esen yel vardı

Üç kuruşluk dünya ömrüme
Beş kuruşluk yaşam sığdırdım

Nasıl oldu bilmem
Oldu işte, özür dileyemem

Hayat bu, her şey geliyor insanın başına
Bakmam insanların kara gözüne, karakaşına

Yalanı yılan, yılanı dost edindim
Birde kendimi çok akıllı bilirdim

Her neyse, hayat bu işte
Ne benim, ne başkasının kabahati var bu işte

İnsana, insanlığa söylenecek sözler aradım
Hemen herkes, her şeyi söylemiş buna inandım
İnsanlık adına her şey söyleniyor da, niye insanlık yok buna şaştım

Sustum, susturuldum
Susturuldum, sustum

Özgürlükler yandı kül oldu
Özgürlükler adına yalanlar boldu
En büyük özgürlük savaşçıları, insanlar üzerine kuruldu
İnsanları, akıllarından, kalplerinden kelepçelere vurdu
Fikir işçisiyim diyenler onlara selam durdu

Bir sol sağ uydurdular
Gençleri yollarında vurdurdular
Ülkeleri, halkları çıkarcılara soydurdular

Bazıları demledi, demokrasiyi baskılarla, dayatmalarla
Üzerine cumhuriyet etiketi yapıştırdılar yalanlarla
Korudular, kendilerini, yalanlarını yasalarla

İnanın hiçbir şey anlamadım bundan
Anladım diyenlerin gittim yolundan
Biraz yürüdükten sonra kurtuldum yalanlarından

Çelişkiler, çelişmişler birbiriyle
Çekiliş yapmışlar aralarında en güzel çelişki kim diye
Hiç kimse seçileni beğenmemiş niye?
Çelmelemişler birbirlerini yiyesiye

Can damarı, kan damarı derken
Dedim ki, delirmek için henüz vakit erken
Henüz yeni bebekler doğuyorken
Onlara gelecek vaat ederken
Delirmenin sırası değil dedim içimden

Kara gözlü, kara suratlı bir cadı vardı hayat içinde
Kadın mı, erkek mi belli değildi, karışık biçimde
Bir o yana, bir bu yana sallanırdı hem de
Gelecekler vaat etti umut adına karanlık gecelerde

Çıktım dışarıya ayaz
Yanıp tutuşmuştum bu yaz

Bir tas suya hasretmiş kalbim
Diyordum ki, ben ancak kendi kendime sahibim
Anladım ki, ben kendime bile sahip değilim
Aklın gelgit seyrüseferinde garip bir gezginim

28.11.2011 - İzmir