Gezegen Sofrası Şiiri - Serhan Kansu

Kraterlerimdeki ağrıyı unutmak için
kurdum soframı Ay'a karşı.
Gezegen manzarasında rakı içerken,
senin nebulanda erittim kendimi...
Küçük parçalara ayrıldım,
kum ve toz oldum.
Genzine kaçtım tüm ayıkların
birazcık seven beni hapşırsın diye.
Sen hiç kuyruksuz bir yıldıza
öksürürken aşık oldun mu boşlukta?
Bende derin bir iz bıraktın
artık hep düşünceliyim.
Hareketsiz duruyor
tüm duman nehirlerim.
Öyle bir an seçtin ki sorgulamam için
senden başka cevap kalmadı,
ne isim ne de biçim...