Gezegen Gülü Şiiri - Hayrettin Taylan

valsine,vuslatının asık suratını asan son periydi etnam
yanardağımın yardağını yaşıyordum
son perdesini açıyor unutulmazlığın selvisi
buzul sevgileri taşıyan sevimli penguen gibiydi dili
soğukluğunu unutturan öpücük toplamasında eridim
gelmesen de olur/ bu t’ada alıştım gayrı
kıskanmanın milimlerinde meramlarını saklamasan da olur

2…
yontusu bağrında olan kızıl gülün vejetar’yeniyim
her dimağının ten gurmesi değil meftunluğum
artık yaralar üreten ayrılığın atölyesindeyim
manaların arasında aramızı açan kavramları onarıyorum
sözsüz kaldığın suskunluklar küresinden kalışımın t’anıyım

3…
gidişinin aşk şıkkını silen cümlenin can kırığında kaldı gerçekler
buğusunu ısmarlayan hüzün yükleminin noktasıyım
yılgınlığının yılına yılan kılan karamsarlığın doz’acıyım
düşlerine düşmekten başka çaresi olmayan naçarım
sorgusu bitmemiş gizil talihin tarihiyim
içimin arşivinde senli gerçekler tozlanmış
yeniden dokunarak silmelisin ilk kezlerden ötede
iltihap tutmuş yüreğin can ilacısın
yeniden içmelisin misk- i şiirlerimi
4…
yücelik köprüsünden incelik yolunu gelmekti aşk
bu yüzden nazlarına kurulu saatin zembereğiyim
yeter ki sensizliğin dili olsun hayatına çalınış
yeter ki sevmelerin gülü olsun kırmızılığa alınış
yeter ki ben’lerin dalı olsun meyve veren aşka kalış
resmedilmiş hallerin dilinde yazıldı yazgım sana
senden öncelerin dokunduğu ve dokuduğu mazinin sızısıyım
senden sonraların b’aşkanı olan hüzünlerin sarmaladığı hazanım
bendini aşmış bir baraj gibi damlalarını bekliyor dünyam
yarın sensiz bir karanlık,elektriğin olmalı bu aşka