Gezegen Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Gezegen
Karanlık hücremde bir ışık arıyor bulamıyorum
Örümcekler duvarlara ağlarını örerken
Bir rüyanın son bölümündeyim Yüze çıkamıyorum
Derinlik beni kendine çekiyor boğuluyorum
Benim şu küçücük beyimde yeni bir çağ doğuyor
Senin gezegenine hemen hemen varmak üzreyim
Üzerimde bedenimi gizleyen bir elbiseyle geldim
Seni görüp kendi gezegenime döneceğim
Ayağımın altında dağ Lale'leri açıyor
Beni göremezsin ama sesimi duyabilirsin
Yine hiç mevsimine girdik-Bu hızlı dönüş beni korkutuyor
Buranın penceresi yok güneş girmiyor araftayım sanki
Sana da oldu mu böyle varla yok arası olmak
Görünmez olsam da sarılabiirsin bana
Sesime doğru gel-Beni son bir kez kucakla
Daha kaç bahar var ki şunun şurasında
Eylül tam da ayrılışların vedaların ayı
Bence son bir kez daha kavuşmalıyız hoşça kal demek için
Yoksa yine son mu hiç mevsimine mi girdik

Nimet Yüksel Apel 25.Nisan.2023.Bodrum