Gezdirdim Şiiri - Mehmet Çoban

Günün sabahında
Aklımı, fikrimi tarttım hoyratça
Kalbimi yokladım ne var ne yokta

Her biri bencillerdi kendilerince
Dedim sizleri dolaştırayım insan içinde
Kendi kendine çok bencilleşmişsiniz
Biraz insan görün, insanca gelişirsiniz

Kapıdan çıkarken köpeğimiz Kont karşıladı
Birlikte dolaşmak gezmek istiyordu
Tıpkı yaramaz çocuk gibi zıp zıplıyordu
İşte dedim, vakit ayırmalısın bu hayvana
Hiç durmadan kapını bekliyor baksana

Otobüs bekliyorum
Şehre gideceğim insanlarla
Yaşlı bir adam binerken zorlanıyor kapıda
Tut kolundan yardım et binsin arabaya
Arabada yer çok otur şöyle kenara

Bir iki üç durak derken otobüs tıka basa doldu
Koltuklarda yer yok, koridorlar, kapı kolu
İğne atsan yere düşmez şekilde dolu
İnsanlar sıkıştıkça, mızıldanmalar boldu
Yaşlılar, bayanlar, ayakta, koltuklarda gençler
Yaş altmış demedim, kendimden yaşlıya buyurun beyler
Otururken kaldım ayakta
Gençlerin çoğu hala koltuklarda oturmakta
Kimse kıpırdamıyor yerinden
Tıka basa dolu otobüste, söylenir herkes sinirinden
Kimi işine geç kalmış, kimi ayakta yorulmuş
Ayaktakiler, sevgi, saygı arıyor, koltuklarda kaybolmuş
Koltuklara oturan, tıpkı siyasiler gibi, oturan kalkmıyor
Dillerinde, sevgi saygı paylaşım, koltuğuna yapışıyor
Kavgasız seferi bitmeyen otobüsle, geldim şehir merkezine
Bir kalabalık koşturuyor, gidiyor herkes kendi işine
Benimse işim var ama mesaisi yok işte
Sallana sallana gidiyorum, yolun gelişine
Çarpıştık aceleci biriyle, döndüm “pardon usta”
“Olur böyle şeyler kusura bakma”

Kendine yönelik insanlar, dışına yabancı
Süratle koşuşturuyorlar işlerine, durum acı
Biri yıkılsa orta yerde, bakan çeken olmayacak
Durum kötü, neredeyse hiç kimse yardımlaşmayacak

Ben IMECE usulünü uygulayan köyde büyüdüm
Kendi işinden önce başkasının işini gören gördüm
Çağ, kapitalist, laik, Tanrı tanımaz, bencil çıkarcı
Sanki at gözlüğü takılı, herkes kendi işine programlı
Sağında, solunda ne var ne yok, hiç kimse takmıyor
Yalanların gölgesinde, hülyalı nutuklar atılıyor

Dedim aklıma, fikrime, kalbime bak gör işte bencillik ne demek
Eğer sende böyleysen, gidin benden, bencil değilim ben demek

Bilimcim aklıma, fikrime, kalbime yön vermeli
İnancım, bilimcimi aydınlatıp, hidayet etmeli

Aklınız alıyor mu bir düşünün?
Yeryüzünden gökyüzüne kovulan
Tanrı’nın yeryüzüne faydası olur mu?
Çıkarına yalvaran için Tanrı yorulur mu?

Tanrı; sevgi, saygı paylaşım dağıtır insana
İnsansa Tanrı’sını gökyüzüne kovar, dünyada kalır tek başına
Gıdaklar durur şaşkın tavuklar gibi gerçeklik aşkına

Al sana işte gerçek, bencilliğe at gözlüğü takılı insanlık
Gerisi felsefe, edebiyat, sanat, bolca lafazanlık

Ağızlarda çikletler, şapur şupur dudaklar
Kulaklarda kulaklıklar, derin çağdaş yırtmaçlar
Üstüne üstlük laik, Kemalist sosyal demokratlar
Otobüs koltuklarında yerlerinden kıpırdamazlar
Ayaktaki, yaşlılara, kadınlara, bebeklere tepeden bakarlar

Onlar ayakta ise, “yer vermiyorlar bayanlara bu ne terbiyesizlik” bakışlar
Onlar otuyorsa, sıradan insandır ayaktaki insanlar

Dikkatimi çeken bir şey var
Halk otobüsleri, çağdaş mahallelerden, semtlerden geçtikçe
Bencillikler artıyor nedense
Yine ne varsa insanlık namına geri kalmış, yobaz deniler mahallelerde
Geliştikçe, çağdaşlaştıkça insanlıklar ölüyor mu ne?

Dedim aklıma, fikrime, kalbime
Boş ver karıştırma işleri, çağdaşlıktan gericilikten sana ne?
Bir yıkıcı felsefe, Tanrısını yeryüzünden kovan insan düşüne
Dünyada Tanrısı olmayanın, aklında, fikrinde, kalbinde olan ne?
Ben, ben, ben demedikçe çağdaş olamaz insan
“Çağdaş olmak için önce, beninin farkına varmalı insan”

Sevgi, saygı, paylaşım, fedakârlık eski düzenin düzmecesi mi?
Bencillik; hümanizmin, kapitalizmin, laikliğin süzmesi mi?

Yok canım böyle değildir aslında, insanlar yanlış anlamıştır mı diyelim?
Yoksa bir kere daha, felsefelerin insan üzerindeki etkileri mi öğrenelim?

Aklımı fikrimi kalbimi gezdirirken yoruldum döndüm evime geri
Geleceğe derin, düşünen hayaller kurmak için kapattım gözlerimi

11.02.2011 - İzmir