Geveze Petunyalar Şiiri - Hatike Şengül

I
sen benim yüzüme gülünce 
yeryüzünün bütün kuşları
penceremi tıklatırdı
beş yağmuruna gelirdi
geveze petunyalar
sonbahar ne
sarı nasıl
hüzün kim
unuturdum
sen benim yüzüme gülünce
o büyük
o kor
o kıvılcımlı
ağzı öpmek isterdim

II
sen benim gözlerime bakınca
üzerime yağdırırdı yorganlarını şubat
damarlarım ısınır
kanım terler
iliklerim yanardı
yaz şarkılar söyler
gökyüzü sarhoş olurdu
ay taşardı testilerden
yıldız damlardı tenekelerden
sen benim gözlerime bakınca
açalırdı düğmeleri irislerimin
o pürüzsüz
o muazzam
o dolgun aklı seyrederdim

III
sen benim ellerimi tutunca
üzümler sarkardı gözlerimden
fıskıyelerden mercanlar fışkırırdı
seyyar kumsallar gelirdi şehre
yırtık saçlarımdan güneş sızardı
üşümezdi ince fikrim
sen benim ellerimi tutunca
yelken bezlerine denizyıldızları konardı
kahkahalar atardı çakıl taşları
vals yapardı gemiler

IV
sen benim saçlarıma dokununca
çengellerini çekerdi keneler
göğsümde ağrılar diner
üzerime çiçekler çişelerdi
sen benim saçlarıma  dokununca 
kan basardı ağaçları
kan basardı otları
dağların  yüzüne renk gelirdi
halsizliği biterdi ırmakların
yorgunluğu geçerdi  atların 

ben o atlara atlayıp hep sana yüzmek isterdim