Geveze gönlüm..................

Rüzgâr keman yayı
Yaprak üzerinde dolaşıyor
Sanma ortaya çıkan hışırtı
Doğanın senfonisi yayılıyor

Böcekler, arılar söylüyor
Kuşlar kanat çırpıp alkışlıyor
Çiçekler başlarını kaldırmış bakıyor
Her biri sevinçle selamlıyor

Ve insan ağacı baltalıyor
Testerenin zırıltısı doğallığı bozuyor
Bir bestekâr yere devriliyor

Ve insan yıkılışı alkışlıyor
Başka yıkılışlar için plan yapıyor

Bulut gökyüzünden olanları seyrediyor
Hüzünlü, mahzun bölgeyi terk ediyor
Gözyaşlarını boşuna akıtmak istemiyor
Derinden çektiği ahlarıyla başka yerlerde gürlüyor
Hışımla şimşeklerini bu tarafa çakıyor
Uzaklarda hüngür hüngür ağlıyor
Gözyaşlarıyla yeryüzünü yıkıyor

Ve insan sürgünü alkışlıyor
Yıkılışı betonlarla kutluyor
Kan dökenlerin heykelleriyle donatıyor

Bir çocuk soruyor
“Baba, bu heykel kaç kişi öldürmüştür”

Baba, heykele küçümseyerek bakıyor
“Bunda pek iş yok oğlum, bizim oradaki daha çok insan öldürmüştür”
“Bizim ki bundan daha iyi kahramandır” diyor

Babayla, çocuk siyah yeryüzünde yürüyor
Uzaklardaki yeşiller onları seyrediyor
Kokmuş, kirlenmiş deniz onlara bakıyor

Ve insan medeniyetini alkışlıyor
Her gün, heykellerini dikiyor
Her heykeline canlar öldürüyor

Kanatlanmış kuşlar kaçışıyor
Gökyüzünü ateş kusan kuşlar dolduruyor
Yeryüzü, gökyüzü kan kusuyor
Her damla bir heykel oluyor
Yeryüzünü putlar dolduruyor

Kaval sesi duyulmuyor
Kuzular dinlemiyor
Kuşlar alkışlamıyor
Köpekler havlamıyor
Artık yılanlar bile ısırmıyor

Gönlüm geveze geziniyor
Yüreğim bin pare eziliyor
Ölümler bin, görülmüyor

05.06.2010 - İzmir