Geriye Yalnızlık Kaldı Şiiri - Doğan Çeçen

Bölüm 10 – Geriye Yalnızlık Kaldı

Birlikte susmayı öğrendik önce,
Kelimesiz konuşmaların kıyısında
Bakışlarımızla kurduk cümleleri,
Ve sonra…
Sustuğun yerde bırakıldım.

Seninle kurduğum her hayal,
Sen gidince yetim kaldı.
Adını söylediğim her dua
Biraz daha sessizleşti.

Gözlerinle ısıttığın dünyam,
Şimdi boş bir mevsim gibi...
Ne çiçek açıyor sokaklar,
Ne de içimdeki mektuplar
Sana ulaşacak bir adres bulabiliyor.

Gittin.
Ardında bir fotoğraf bırakmadan,
Bir elveda bile eksik.
Ama kalbimde hâlâ
Gelişinin ayak sesleri yankılanıyor.

Yalnızlık…
Sadece tek kişilik bir sessizlik değilmiş.
İki kişilik bir geçmişin enkazıymış bazen.
Hatırladıkça,
İçinde bir ömür susan bir kalp olurmuş insan.

Biliyor musun?
Bazı duyguların sonu olmuyormuş.
Çünkü bazı ayrılıklar,
Başlamamış gibi değil,
Hiç bitmemiş gibi acıtıyormuş.

Ve işte bu yüzden
Adını kimseye söyleyemiyorum.
Çünkü söylesem…
Birlikte kurduğumuz bütün hayaller
Yıkılırmış sanki yeniden.

Geriye kalan ne mi?
Bir boş çerçeve…
Bir unutulmuş müzik listesi…
Ve kalbimin orta yerinde
Sana açılmış ama
Hiç kapanmamış bir yara.