Geriye Kalan Şiiri - Leyla Kaygun

Dilim dilim kesiliyorsun icime
Ufaliyor kirintilari bir askin icime unufak
Bir eylül aksami yitirdik birbirimizi tamda bulmusken bos bir sokagin sessizliginde
önce biz mi gittik yoksa siirimiz mi inerken bir duraginda bilmem kacinci ayriligin
bilinmez
bildigim siirin cok sonra o durakta indigi
ki ayriligin pek cok duragi vardir
hangi durak ayriligin son duragina varir
bilinmez
ki son duraktan tekrar baslar yeni yolculuklar
ilk duragi olur yeni bir askin
bir hayat binerken yeni bir hayata kolonya acar 14 yasindaki muavin
her duragin tabelasi yoktur AYRILIK diye yazan
cünkü her ayrilik ayriliga benzemez
kaniyorsa gözleri anilarin
ve bir rüya olup geliyorsa sevgili ansizin bir gece düslerine…

ve sen nereye gidecegini bilmeden indigin bir durakta agliyordun
gözyaslarin üstüne yagiyordu
yasliyordun basini gögsüme
ardindan indigim o duraga varinca ben
ve sen durmadan agliyordun
yagiyordun ikimizin üstüne
hickiriklarin bagrimda cogaltiyordu özlemini
konusuyordun ama önce caresizligin anlatiyordu bir cok seyi
ben susyordum kesilirken icime dilim dilim acilar
ve düserken kirintilari bir askin icime unufak
(konusursam sözcükler kirilir icime
sizilar yaraya döner
ates cicekleri yana yana kavurur bizi)
sen aglarken
dumanli bir kent
uyanir uyanmaz sana agliyordu
ve yagiyordu ikimizin üstüne
farkli ülkelerin
ortak bulutlarindan…