Geriye Dönmediler. Şiiri - Ali Rıza Saygan

Onların hiç meşin topları olmadı,
Çaputları bir birine dolarlardı,
Mahallenin tozlu yollarında top oynarlardı.
Olmadı onların gök yüzünde uçan uçurtmaları,
Yoktu onların uçurtma yaptıracak,
Ağabeyleri; Baba’ları.
Neredeydiler acaba?
Gece yattıklarında neyin hayâliyle uyuyorlardı?
Olmadı beklide hayâl kurmaya zamanları!
Toprağı; Vatan yapmak için savaşıyorlardı,
Ağabeyleri; Baba’ları.
Allah’a kavuşuyorken,
Ağabeyler; Baba’lar,
Yetim’lerine, öksüz’lerine,
Bir miras bıraktılar.
Çileydi, meşakkâtti, ölümdü, zilletti,
Miras diye bırakılanlar.
Bırakılan mirasları,
Başlarına,taç ettiler.
Köyün tozlu yollarında,
Çaput topla oynayanlar,
Şehitlik şerbetini içmek için,
Vatan, İffet, İstiklâl uğruna,
Tarih yazmaya gittiler.
Vatan için; Allah için, cepheye koşuyorlardı,
Öleceklerini biliyorlar,
Gözlerini şarapnel’den, esirgemiyorlar,
Ölüme susamış gibi,
Kahramanca, vuruşuyorlardı.
Yoksulardı,
Kar’da, Kış’ta, Tipi’de,
Baş açık, ayak yalın,
Açtı karınları,
Bayrak için; Vatan için,
Aç Kurt gibi, düşmana,
Amansızca saldırıyorlardı.
Aydınlatıyorlardı, karanlık yarınları.
Hepsi. Genç ancak bahtiyar,
Hazan yaprakları gibi, cephede sarardılar,
Al kanlara boyandılar,
Solgun yüzleri, gülümseyen gözleriyle,
Savaş Kartal’ının, rüzgarına kapıldılar.
Savruldular,
Kayboldular, toprakla haşroldular.
Çocuk yaşlarına rağmen onlar,
Kutsal yükü omuzladılar.
Çaput bez toplarla oynarcasına,
Kurşun sağanağına koştular.
Bir tek görevleri vardı; ÖLMEK.
Hepsi kahramanca; ÖLDÜLER.
ŞEHİT’LER!
Öylesine güzeldi’ ki gittikleri yerler,
Asla geriye, hiçbiri dönmediler.

Araz ederim.
Yazan: Ali Rıza Saygan.
Şiir No: 84