Geride kalan Şiiri - Oğuz Toy

Saat dört yine
Ve bana yine düşündürtülmüyor intiharların
Gözlerim kararıyor
Seni arıyorum
Kalk uyan kabus olsun
Sığınacak yuva
Beni kıskandıran el kolları olsun
Çünkü kanatlarına değmesin göz yaşım
Acıtırsam bir gün kalmasın izim
Kaybolup gideyim pişmanlıklara

Demiştim ya aşk yarayı soyup iyileşmesini ummaktan ibaret diye
Yaram kanıyor asırlardır benim aşkın üstüne adımı kendim yazmışım
Kanadıkça kayboluyorum merhem umuyorum seni yarama
Çünkü iyileşmedikçe merhem olunmadıkça
Her geçen gün ölümü daha çok zikrediyorum
Bana iyiliklerinle teşrif buyur yoksa ölmekten beter olacağım
Cenin pozisyonunda sonumu beklesem de bir gün seninle uyanacağım
Yok ihtisasın değilim müsterih
Kalp aynaydı yanılsamana kandım
Hep bana kötü diyorsunuz ya hani
Haksızsınız demiyorum
Ben en azından kimseyi yarı yolda bırakmadım
Umut en acı ihtisas dünyada
Yarım bırakılmakta yarı yüzümün cabası
Ve artık bitti denilen noktayı eziyorum
Ben ben olalı acıya bu denli mutabık kalmıştım
Şimdi farklı yalanlar türetmeliyim ki
Kaybolduğum yolumda insanlara inandırayım kendimi
Kötü olmadığımı bilsinler
Yaşadıklarımı sevdiklerim anlasın
Onlarda sussun ben siz mutlu olun yeter dediğimde
Çünkü hayat gerçekten bana üzülmek için çok kısa
Ama insan her yaşayışında her ihtimalde
Kayboluşunu anımsayacak olmasıyla
Kapıları kapamasıyla bir bir
Yanaşılmasıyla farklı yüzlerle
Bir denli yeniden doğuyor
Ve yine her doğuş insanı
Süregelmez döngüde yok ediyor
Yok olmanın tadı insanları anlama kibrinde yatıyor
Bir gemi kalkıp gidince
Kaptan her ne kadar sarf etse de dalgalardan korunmak için
Yansıtılmayan dalgalar insanlar nezdinde
Çabalamayan boş beleş iş yapan birini çizdiriyor
Ve bitirdiğim bu kitapta aldığım önemli notları
Kale almadan bir umuda dayandırıyorum yaşamayı
Sonra başa dönüyoruz
Umut kayıyor elden
Elde kalmıyor yalnızlık
Acı da yok pişmanlık ne arar
Elde kalan
Gülümseme yükümlülüğü