Geri Verin Bana Annemli Günleri

geri verin bana ninnili akşamlarımı
sesi güzel değildi belki
name nedir bilmezdi
elleri de yumuşacık değildi
ama onun eli değmeyince
hiçbir düğüm çözülmezdi

göz kapaklarım arardı o çatal nefesi
o çatal nefes ki kulağıma değince
en ince kadifeydi
tüm gece tüm varlığı ile benimdi
sonra büyüyünce kızardım bazen
o kadar üstüme düşme derdim
beni o kadar arama sorma derdim
fikri ile fikrim çatışınca
kapıyı çarpar giderdim

anlarsın derdi
şimdi anlamazsanda anlarsın derdi
verilince eline bir avuç ateş
nefesine karışınca yavruna ait nefes
gör o zaman bırakırmısın ellerini
yedirmezsen doyduğuna inanırmısın
hasta ise diken olur yatağın

anlarsın derdi
anladım anladım ama
anladığımda çok geçti
geri verin bana
saçlarımı okşayan annemli
rüzgarlı akşam üstlerini

ger verin bana annemli günleri
annesiz gökyüzü hep gri hep sisli
oyuncaklarım keyifsiz şimdi
şiirlerim kafiyesiz
durdurak bilmiyor içimdeki isyanlar
belki hala evcilleşmeye ihtiyacım var.
belki yalanlarımın ufak bir el ile
yanımdan bertaraf edilmeye ihtiyacı var
geri verin bana limon kokan baharları
bahçemizde limon ağaçları vardı
her dört mevsimde bir
bahçemiz limon kokardı
sonra bir çift pamuk el onları narin narin toplardı

bereketli idi soframız
giden gelen çoktu
bir çift gözde yeri göğü anlardım
hayata sımsıkı sarılmayı anlardım
İstanbul'un kalabalığından uzak
bir papatya uzatırdı avuçlarıma,
herkesin dilindeydi zerafeti kadınlığı
sokaktayken duyardım beni çağırırdı
üst yokuştan alt yokuşa gökyüzü yaklaşırdı