Geri Gelen Mektup Şiiri - Umutcan Kamış

Gözlerin nedensiz, parlıyorlardı yerinden,
Ansız, bu ruhumu hangi bakışın dondurdu?
Bakdıkca geceye; karası kaplar derinden,
Sen, bana baktıkça gönül kendini buldu..

Her adımla ki goncalar bitiverdi yerden,
Huzur mu? Kalbim hiç memnun değil ki yerinden.
Her adımla ki volkanlar püskürürdü yerden,
Sanki kalbim yırtılarak çıkacaktı yerinden..

Yangınlar ki; kıvılcımlar saçarak yüzünden,
Yangınlar ki; tutuştu savrularak içimden,
Buğusu çırpınarak deryayı da boğacak;
Okyanuslar görse, sanki önünde kaçacak.

Gün senden savrulsa da, karanlığa dökülse.
Ay çehrenden utanıp, ışığından sıyrılsa.
Mazi yok oluyorken arda kalan zamandan..
Siyah gözlerinin nuru gitmese aklımdan.

Gözler ki; Tanrıdan aldığın kör eden nurun.
Gözler ki: Senin zulmeden o korkunç silahın.
Vur şanlı silahınla, yıksın gönlümü zulmün,
Sen nurun ile de zulümünle de güzelsin.

Umutcan Kamış
13.12.2018