Geri Geldi Şiiri - Mehmet Akif Korkmaz

Gün döner
Gece döner
Bu gece kime döner
Gün biter, gece biter
Gün kimde biter
Gün gider gece gelir
O gece kimde kalır
Kimine ilk sabah
Kimine son gece olur
dönen bir dünyada savrulan ruhtuk
bedenimiz taş, ruhumuz rüzgardı
rüzgarı taşa bağlamıştık
rüzgar yukarı, taş aşağı bakardı
birisi göğü diğeri yeri özlerdi
yaşamı o dönüşe bağladık
o döndükçe biz ağladık
ruhların gitmesini anlayamadık
kederden ruhumuza tekrar taş bağladık
gün döndü, gece ağladı
azrail geri geldi
şafakta uyuyan karanlıkta uyanırdı
en ızdıraplı bedeni arardı
iniltilerin sesini uzaktan duyardı
severdi, okşardı, ruhu taştan ayırırdı.
taşı ruha bağlayan ipler yıllar içinde zayıflardı, azalırdı...
ruh şiddetli rüzgardan ağır taş bedenden
kurtulmak için havalanırdı.
ipler, ruhlar, taşlar
günler ipleri kemirirdi.
taşları bitkin, taşları yorgun
taşları dertli kılardı
günler ruhları bitkin,
yaşamı çekilmez,
dönüşü hasretle anardı.
deli yürek son kez atardı.
damarlar kan dolu olsa da itici yaradana bakardı
son bağ çözülür, son ip kopardı.
beden yeryüzüne, ruh gökyüzüne akardı
yaradanı seven ruhlar gökyüzüne,
dünya sevdalı ruhlar yeryüzüne dönerdi.
taş sevdasını, taşlaşmış kalple sevenler
taş bedenlerde yaşardı.
her ölümle düyanın derinlerine dalardı.
sevdiği toprak ruhla dolardı.
ruh taşla ayrılmaz olurdu
taş ruh asla özgür olamazdı
dünya kadar derdi,
dünya kadar malı vardı
varlığı kayalar
magmalar, volkanlardı
o dünyayı severdi
dünyanın ruhu onu severdi
birbirlerini beslerler
birbirlerini büyütürlerdi.
taş ruhlar için ölüm,son
yaşam kavgaydı.
yaşam, kibirli çarpışmaydı.
tufanları bilirdi
depremleri severdi
o en merkeze dönmeyi
dünyanın özüne inmeyi
dünyada kalmayı
taş ruh olarak yaşamayı
taş ruh olarak kalmayı öğrenmişti.
o dünyaya sevdalanmıştı.
yaradana ait azcık ruh kırıntısı
kayaların içinde kaybolmuştu.
kendini unutmuş
kimliğini unutmuş
kayalar da varlık bulmuştu.
o yeryüzüne ait
kayadan basit bir varlık olmuştu
bedeni taş,
özü taştı.
yaşamı taş,
ölümü taştı.
gökyüzü ruhlara aitti,
sürüngen yüreği ona aitti.
sevdası, sürüngen yaşamıydı.
gökyüzü kaygısı, korkusuydu.