Gereksizse Şiiri - İsmail Özabacı

Gereksiz ise söndür lütfen, içimdeki umut ışığını… mümkünü varsa çık aklımdan, gelme

zamanlı zamansız kalbime! Ya da uğramasın gözlerin bir şarkıda veya şiirde düşlerime…

bulandırmasın zihnimi anılar, söyle uzak dursunlar benden senin uzak durduğun gibi.

Bazı şehirler seni hatırlatmasın mesela, uçan kuşlar, kanat sesleri… mavi bir gökyüzü, bahar kokusu, iğde dalı, kiraz kırmızısı, çilek tadı…

Sancımasın yüreğim aklıma geldikçe o gittiğindeki büyük acı…

Otogarlar ve otobüsler kahrolsun, götürmesin hiçbir yere sonu kavuşma olmayan yolcuları…

Yazılmasın hiçbir mektup, mesaj okunmayacaksa içten, başkasına verilecekse en sonunda yakmak için veyahut saklamak için, gözyaşlarıyla yıkansın daha iyi…

Oysa ki hani –‘ bir arkadaşa bakıp çıkacak’ tı hayat…bize yalan mı söyledi? Neden bakıp çıkmadı, o canlı müzik söylenen üniversite kafelerinde mahsur kaldı aşk…bu kadar kolay mıydı oysa? bir ömrü sersefil, kırık dökük bırakmak, kolay mı öksüz kalmak böyle yetim? miş gibi….

Oysa ki kimsenin suçu yok denir, kimsenin gücü yok…elindedir oysa her şey, verdiğin kararlar o yıllarca tutmadığın elindedir, dokunmadığın…kaderden öte bir kader vardır evet ama bu senin kararlarındır…

Şimdi ruhunu yaslayacak bir ruh ara kendine… üçüncül insanlar bul ki ne kadar yarısı ise ruhunun…tarifi varmıdır bilmem o zaman bu durumun?

Sadece gereksiz ise söndür lütfen boşa yanmasın (kalbim) …