Gerçeklik Şiiri - Mehmet Kalay

Panik içine düştüğünde ve etrafındakiler seni,
Adeta bir deli olarak görüp terk ettikleri zaman;

Sen onurun ve namusun uğruna kafanı dik tutabiliyor,
İtidalini kaybetmemek için her şeyi göze alıyorsan,

Sen kendine güveniyorken sen,
Olumsuzluklar karşısında onların sana güvenmemesini haklı görebiliyorsan,

Beklemesini bilir ve beklemekten yorulmazsan,

Hakkında söylenen yalanlar karşısında iş göremez hale gelmiş,
Bu anlamsız yalanlara karşı direnebilme cesaretini göstermişsen,

Sana karşı duyulan anlamsız nefret duygularına kendini kaptırmıyorsan,

Düşünebiliyor ve kendini hayallerinin esiri yapmıyorsan,
Ağzından çıkan gerçeklerin bazı alçaklar tarafından eğilip bükülmesine katlanabiliyorsan,

Ömrünü verdiğin, yoktan varettiğin şeylerin bir günde başının üzerine yıkıldığını görüyor ve eğilip bükülmüş aletlerle tüm olumsuzlukları karşına alıp, onları tekrar, yeniden yapma cesaretini gösterebiliyor ve yapabiliyorsan,

Bütün kazancını evsiz, parasız, aç ve susuz, kısaca sefalet çekebileceğini bilerek sevgin için, yazı tura oyununda risk edebiliyorsan,

Yaşanan tüm olumsuzluklar ve imkansızlıklar içinde dahi kaybedip,
tekrar baştan başlayabiliyor,
Kaybın hakkında tek kelime dahi söylemiyorsan,

Kalp ve sinir damarlarını çok eskidikten sonra bile işe yaramaya zorlayabiliyor, kendine, onlara “ dayan “ diye bir iradeden başka takat kalmadığı zaman dayanabiliyorsan,

Dostlarının yada düşmanlarının seni incitmelerine olgunlukla katlanabiliyorsan,

Hiç birini fazla olmamak kaydı ile bütün insanları sevebilir,

Bir daha asla dönmeyecek olan 60 saniyeyi, 60 dakikalık sabır ve güçle koşabilirsin!

Yeryüzü ve üzerindekiler senindir ve dahası sen bir “ insan “ olursun!

07.07.2002 - İstanbul