Amannn ne uzun geceydi sabah olmak bilmedi “kirpik kirpiğe değmedi” derler ya işte aynen öyle … Sabaha kadar gözüm kapanmadı…Nihayet sabah oluyordu, perdeyi aralayıp sokağa şöyle bir göz attım, yerler hafif ıslaktı çişem çişem yağan yağmur dinmişti ama hafiften bir rüzgar vardı…
Tekrar başımı yastığa yerleştirdim, nedense hiç kalkmak istemiyordum gözlerimi yumdum ahh bir uyuyabilsem! bir uyusam …
Elindeki güller nekadar çok güzeldi, hepsi daha tomurcuktu, tam elimi uzatım elinden gülleri alacağım sırada tutuvermişti bir anda ellerimi …
“Merhaba “ demesi bile çok hoştu… Sesi titriyor gibiydi … Hele ben, ne yapacağımı şaşırmıştım bir anda:
Merhaba! dedim…
Dedim ama nasıl dedim?
Şimdi bile düşünürken yüzüme ateşler basıyor kalbim sıkışıyor sanki…
koşunun rüzgarını, köpüren yeleyi
toynakların kızgın kıvılcımlarını
Kişneyen bir tayın sevincini anlat
öfkeyi ve sağırındaki mahmuz yarasını
