Gerçek Yalnızlık Şiiri - Mustafa Ozhanoglu

Viran olmuş damların taşları, ayrılırken birbirinden.
Çıyan bataklığından çıkıp, kurt ininden seslenirken,
Duyarsın ancak o an gerçeği.
Ellerin göğe açılır,
Gökkubbe ellerine kapalı...

Terkedilmiş ayrılığına mabedim diyorken,
Ayaklarına kapandığın halde, kovulduğunda hanenden.
Bir dayanağa hasret duyup,
Mor dağın yamacına minnet ederken,
Hissedersin ancak o an gerçeği.
Dizlerin yere kapanır,
Yer yüzüne kapalı...

Zaman dost olduğu kadar, yatağında bir düşmandır sana.
Unutturmuştur doğduğun anı,
Ve şimdilerde sebebi bilinmez sandığın,
ilk nefesindeki gözyaşlarını.
Tekrar tekrar yazar güneş ve ay, gün aldatmacasını.
Söylenenler yalan değil, haykırışını bile içinde tutarsın,
Bildik yüzler bekler diye zor gününü.
Oysa kendine gülende ağlayanda sensin aslında,
Ve yok ki aslında bu kalabalık!
Kıyametinde farkına varırsın ancak o an bu gerçeğin.
Gerçek olan bu YALNIZLIK....