Neden Şiiri - Ruh Hastası Bülent Ceylan

Farkında olmadan hayat akıp gidiyor gözlerimizin önünde
Hangimiz gerçek aşkı yaşadıkki doya doya
Kimi sevsek bin tane neden buldu beni niye seviyorsun diye
Ya geçmişimizi sorguladı yada gelecegimizde acaba yine aldatılırım korkusunu yaşadı durdu
Geçmişini anlatsan bir dert anlatmayıp yalan söylesen ayrı dert
Hiç demediki hayat geçiyor geçmişe takılmayalım gelecegi umursamayalım anı yaşayıp mutlu olalım

Kadın işte hep bir nedeni hep bir bahanesi vardır sorgulamak için
Nasılsa aldıgımız nefes bir gün bitecek diye düşünmez
Ona yapılanlar aklına gelince hemen bıçagı kalbine sokar gibi lafları sokar durur
Geçmişte yaşadıgının intikamını senden alır
Yaşanan yaşandı bitti üstüne çizgi çekildi desende inanmaz inandıramazsın ona kendini

Hiç anlamadın elimizde bir soluk nefes birde yaşanması gereken saniyeler var
Ne olurdu bıraksaydın kendini akışına hayatın
Ne olurdu bir kere şans vermeyi deneseydin

Mutsuzum çünkü sen yoksun
Mutsuzum çünkü sen bir kere bile dinlemedin

Bir şey var aramızda bulmak istedikçe kaybettiğim
Bir şey var aramızda senin mavi gözlerinde benim dilimin ucunda ama söyleyemedigim

Mutsuzum
Seni sevdigimi biliyordun
Bildigin halde gururunu ayaklarının altına alamadın
Soruyorum sana sen mutlumusun şimdi

Bir ömür yaşayıp da
Sevdigiyle yaşayamadığı bir saniyenin hayaliyle ölen
Binlerce insanın yolu geçti bu dünyadan ne kadar acı degilmi

Çok uzun zaman oldu sesini duymayalı farkındamısın
Sen yoktun ben senin sensizligini sevdim
Düşlerime alıp sevdim seni senle başladım cümlelere noktayı senle koydum
Geceye hayalinle başlayıp gölgene bile hasret kaldıgım sabahlarım var benim

Sen yoktun sessizligi dinleyip yağmuru izledim
Rüzgara seslendim kokunu getirsin diye
Yağmura derdimi anlattım gözyaşlarımı ona götür dedim
Bütün yollarım sana çıkıyordu ama hepsi çıkmaz sokakta son buluyor nedense
Ne seni bulabildim nede senin nedenlerini
Ben seni sensiz ben seni sessizce sevdim hepsi o

Yazdıklarımı yaşadıklarım sanıyorlar
Oysa ben bazen yaşamak isteyipte yaşayamadıklarımı yazıyorum
Benim geç kaldıklarım var bana gecikenler var
Ne garip çelişkidir arada kalmak
Beni çok istesede gelemeyecekler gelseler bile bulamayacaklar var
Kısaca herkesin yaşayamadığını dile getiriyorum kalemimde sadece

Bazı kadınların limanı yoktur
Sadece özgürlük için yaşarlar
O kadınların haritasıda yoktur çünkü hiç bir atlasa sığmayacak kadar sınırsızdır

Özgürlügümü yaşamak istiyorum dedin
Seni özgürlüğüne bıraktım
Uçup gittin ben baktım ardından
Tozlu raflara kaldırdım artık yalnızlığımı
Adını ıssız karanlık çıkmaz sokaklardaki kaldırım taşlarına bıraktım sana yazdıgım şiirlerimi

Dipsiz kuyudayım çırpındıkça batıyorum
İçin için eriyorum kanım çekildi sanki
Ölüyorum
Öldüğümü bile sana söyleyemeden
BÜLENT CEYLAN